Όταν οι κάτοικοι των περιοχών στα μέτωπα της φωτιάς γίνονται ρεπόρτερ-ανταποκριτές με ευθύνη των τηλεοπτικών σταθμών, είναι προφανές ότι στην ανταπόκριση απουσιάζει ο επαγγελματισμός και ως εκ τούτου πολλά απ' όσα ακούγονται -αν και σε πολλές περιπτώσεις απηχούν την πραγματικότητα- λόγω συναισθηματικής φόρτισης είναι υπερβολικά.
Όλοι κατανοούμε τη θέση αυτών των ανθρώπων, αλλά η εικόνα που έχουν είναι αυτή που βλέπουν στον συγκεκριμένο χώρο: δεν είναι αυτή που έχουν όσοι βρίσκονται στον θάλαμο των επιχειρήσεων και όσοι ενεργούν βάσει σχεδίου. Το να ακούς έναν κάτοικο- ανταποκριτή να λέει πως «δεν υπάρχει οργάνωση», ενώ λίγο πριν με οργανωμένο τρόπο μεταφέρθηκαν δύο χιλιάδες παραθεριστές, τον ίδιο να συνεχίζει να λέει ότι δεν υπάρχουν εναέρια μέσα και από πάνω του να πετάνε δύο πυροσβεστικά αεροπλάνα, αποτυπώνει με τον πλέον εύγλωττο τρόπο την εγκυρότητα του ρεπορτάζ. Δεν είναι η πρώτη και δεν θα είναι η τελευταία φορά που συμβαίνει.
Η εικόνα χρειάζεται και περιγραφή: αλλά, ρε παιδιά της τηλεόρασης, λίγη ψυχραιμία, γιατί πολλές φορές η φωτιά που μπαίνει στα σπίτια ενίοτε καίει και την αξιοπιστία των έκτακτων τηλεοπτικών δελτίων. Καιγόμαστε που καιγόμαστε, μη φτάσουμε στο σημείο να ζητωκραυγάζουμε «Ζήτω που καήκαμε».
Easy Writer
