Με τη φράση του Μαρξ «Καλύτερα ένα άθλιο τέλος παρά μια αθλιότητα δίχως τέλος» κλείνει ο Ζαχαρίας Ζούπης το άρθρο του στο politicalbank.gr αναφορικά με τα τεκταινόμενα στον ΣΥΡΙΖΑ, με τις εξελίξεις να είναι ραγδαίες με πιο πρόσφατη κείμενο αμφισβήτησης του Στέφανου Κασσελάκη στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματος.
Ο διευθυντής ερευνών της Opinion Poll σημειώνει εμφατικά πως «ο ΣΥΡΙΖΑ διαλύεται κάθε ώρα, κάθε στιγμή ενώ αναπτύσσονται σημαντικές φυγόκεντρες δυνάμεις ανάμεσα στους δύσμοιρους ψηφοφόρους του, που νιώθουν αποκαμωμένοι και απελπισμένοι από αυτό που ζουν από τις περυσινές βουλευτικές εκλογές μέχρι και σήμερα». Όπως συμπληρώνει, «διαλύεται με τους ίδιους εντυπωσιακούς ρυθμούς και όρους σαν κι αυτούς με τους οποίους εκτοξεύτηκε από το 5% στο 36% στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, φτάνοντας να κυβερνήσει μαζί με μια ακραία μορφή της λαϊκίστικης δεξιάς». «Ένας κύκλος κλείνει», κάνει σαφές ο Ζαχαρίας Ζούπης.
Αναλυτικά το άρθρο του Ζαχαρία Ζούπη έχει ως εξής:
Αμφιβάλω αν αυτό που συμβαίνει στον ΣΥΡΙΖΑ έχει συμβεί σε κόμμα διεθνώς. Ένα κόμμα διαλύεται σε ανοιχτή γραμμή, με αντιπαραθέσεις που εστιάζουν πολύ λίγο σε θέματα Πολιτικών επιλογών ή Ιδεολογίας, με αντιτιθέμενες πλευρές που με εξαίρεση λίγα πιο ψύχραιμα στελέχη εκπέμπουν χαρακτηρισμούς, εχθροπάθεια, τοξικότητα. Ο ΣΥΡΙΖΑ διαλύεται κάθε ώρα, κάθε στιγμή ενώ αναπτύσσονται σημαντικές φυγόκεντρες δυνάμεις ανάμεσα στους δύσμοιρους ψηφοφόρους του, που νιώθουν αποκαμωμένοι και απελπισμένοι από αυτό που ζουν από τις περυσινές βουλευτικές εκλογές μέχρι και σήμερα. Είναι φανερό ότι δεν υπάρχει κάποια στρατηγική υπέρβασης της κρίσης αφού μιλάμε για κυριολεκτικά τυφλή σύγκρουση, αλλά ούτε και κάποια στρατηγική για το μέλλον από καμία από τις ομάδες που συγκρούονται.
Είναι φανερό, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διαλύεται με τους ίδιους εντυπωσιακούς ρυθμούς και όρους σαν κι αυτούς με τους οποίους εκτοξεύτηκε από το 5% στο 36% στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, φτάνοντας να κυβερνήσει μαζί με μια ακραία μορφή της λαϊκίστικης δεξιάς. Ένας κύκλος κλείνει. Το κόμμα που σε συνθήκες χρεοκοπίας και ζάλης της κοινωνίας από τις επιπτώσεις των μνημονίων πηδώντας πάνω στο ρεύμα της οργής, του φανατισμού, του διχασμού, δεν βρήκε την δυνατότητα να μετεξελιχθεί σε ένα κόμμα της Κεντροαριστεράς σε συνθήκες κανονικότητας και εξατμίζεται. Είναι πολύ διδακτικό το μάθημα από αυτόν τον κύκλο του ΣΥΡΙΖΑ που σφραγίστηκε πριν εμφανιστεί ο Σ. Κασσελάκης. Γι αυτό το 2019 η «πρώτη φορά Αριστερά» ηττήθηκε καθαρά από τον Κ. Μητσοτάκη που δεν είχε την φοβία δυνάμεων της Καραμανλικής Δεξιάς που είχαν συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι για αρκετά χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν παντοδύναμος. Ηττήθηκε με όρους σκληρής καταδίκης της πολιτικής που συμπίεσε όσο δεν γινόταν την μεσαία τάξη, που είχε σταθερή φιλοσοφία την προσπάθεια ενοχοποίησης και στοχοποίησης πολιτικών αντιπάλων (π.χ υπόθεση NOVARTIS), με περισσή τοξικότητα και λαϊκισμό εμπλουτισμένο λόγω της ώσμωσης με συμπεριφορές και του Π. Καμένου και της ακροδεξιάς λόγω της συνύπαρξής τους.
Γι αυτό ηττήθηκε ακόμα πιο βαριά με είκοσι μονάδες διαφορά και χάνοντας 1 εκατομμύριο ψηφοφόρους πέρυσι. Δεν μπόρεσε να καταλάβει ότι είχε αλλάξει η κοινωνική συνθήκη, ότι η κοινωνία διψούσε για σιγουριά και κανονικότητα, δεν αξιολόγησε ότι το 2019, ακόμα και στην ήττα ο λαός του έδινε ένα 32% και μια μεγάλη ευκαιρία. Δεν άλλαξε, συνέχισε με τον συνήθη λαϊκισμό, με ισοπέδωση και αυτό τον οδήγησε στην απώλεια του 50% των δυνάμεών του. Αυτό είχε την σφραγίδα του Α. Τσίπρα και της ηγετικής ομάδας όπου και αν βρίσκονται σήμερα τα στελέχη που την αποτελούσαν. Εδώ βρίσκεται και η πραγματική αιτία της κρίσης. Ο Σ. Κασσελάκης είναι το αποτέλεσμα της κρίσης του ΣΥΡΙΖΑ που μπορεί μεν να την επιδείνωσε, αλλά οπωσδήποτε δεν είναι το αίτιο.
Ο Α. Τσίπρας ποτέ δεν έκανε πολιτικό απολογισμό, ποτέ δεν πήρε συγκεκριμένες ευθύνες για το τι έκανε και τι δεν έκανε. Δεν διασφάλισε σοβαρές πολιτικές προϋποθέσεις πραγματοποίησης εκλογών. Οι ευθύνες του για ότι συμβαίνει σήμερα είναι καταλυτικές. Έλειψε κάθε συζήτηση όμως και από τα στελέχη που σήμερα βρίσκονται στην ΝΕΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, είτε έμειναν στον ΣΥΡΙΖΑ και ανήκουν είτε στους Προεδρικούς, είτε στους 87, είτε στους Πολακικούς. Είναι αδυναμία; Είναι σιωπή ενοχής; Είναι σιωπή με τη ελπίδα πως όλα ξεχνιούνται εύκολα και γρήγορα στην Ελλάδα; Οι ίδιοι ξέρουν. Γι αυτό και κυριάρχησε και ο Σ. Κασσελάκης ασφαλώς υποστηριζόμενος από κύκλους. Δεν μπορεί να πιστέψει κανείς ότι βγήκε γιατί είχε επιτυχημένα βιντεάκια. Με μια έννοια η νίκη του σηματοδοτούσε και ένα γύρισμα της πλάτης στα λεγόμενα ιστορικά στελέχη και έδειχνε την αναζήτηση ενός νέου Μεσσία.
Η πορεία μετά είναι γνωστή. Πριν ο αλέκτωρ λαλήσει, διπλή διάσπαση και δημιουργία της ΝΕΑΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ που δεν μπόρεσε να πιάσει καν το 3% στις Ευρωεκλογές και τώρα φαίνεται να μην μπορεί να σταθεί. Το στίγμα ότι περίπου φέρθηκαν σαν σε προσωπική βεντέτα και δεν άφησαν ούτε μια μέρα στον νέο Πρόεδρο τους συνοδεύει μαζί με την αδυναμία να δείξουν ότι δημιουργούν κάτι νέο. Στην συνέχεια συνεχείς αψιμαχίες και χειρισμοί ενός Προέδρου με μικρή γνώση της Πολιτικής, από την άλλη δηλώσεις, δηλώσεις, δηλώσεις, αλλά και κυριαρχία του Σ. Κασσελάκη στο Συνέδριο που παρέμβηκε ο Α. Τσίπρας και έβγαλε ενισχυμένο τον διάδοχό του. Μέχρι που φτάσαμε σ΄ αυτό το απίστευτο καλοκαίρι, με ανεκδιήγητες κινήσεις και ξεσπάσματα του Σ. Κασσελάκη, ξέσπασμα όλων των αντιπολιτευτικών εσωκομματικών δυνάμεων εναντίον του, απίστευτοι χειρισμοί που ανήγαγαν τον Π. Πολάκη σε καθοριστικό παράγοντα. Και μαζί μ΄ αυτά τοξικότητα μεταξύ τους σαν κι αυτή με την οποία όλοι είχαν εκπαιδευτεί να φέρονται απέναντι στους πολιτικούς αντιπάλους.
Τώρα βρισκόμαστε στην τελική φάση τους δράματος και της περιπέτειας. Ότι και να γίνει, οι πληγές είναι πια τόσο μεγάλες που η αιμορραγία δεν μπορεί να σταματήσει. Οι δημοσιογράφοι που κάνουν το ρεπορτάζ σηκώνουν τα χέρια από την ταχύτητα των εξελίξεων και την αποσύνθεση. Το τι ακριβώς θα γίνει θα το δούμε και συνήθως η ζωή έχει πολύ φαντασία. Το σίγουρο είναι ότι όπως τραγουδούν και οι DOORS this is the end. Ίσως είναι καλύτερα έτσι. Άλλωστε όπως έγραφε ο Κ. Μαρξ «Καλύτερα ένα άθλιο τέλος παρά μια αθλιότητα δίχως τέλος».
