Αν κάποιος ερχόταν πριν από μερικά χρόνια –λίγα, όχι πολλά– και μας έλεγε ότι η Ελλάδα θα διεκδικούσε τη θέση του προέδρου στο Eurogroup, ενδεχομένως θα τον κοιτούσαμε όπως αυτούς που χόρευαν στις πλατείες την ημέρα που έκλειναν οι τράπεζες πριν από μια δεκαετία και κάτι μήνες πιστεύοντας ότι θα χτυπούσαμε τα νταούλια και θα χόρευαν οι αγορές στους ρυθμούς της πρώτης φοράς Αριστερά.
Το αν θα αναλάβει τη θέση του προέδρου του οργάνου που δημιουργήθηκε πριν από δύο περίπου δεκαετίες –έχοντας αρχικά άτυπη μορφή– είναι κάτι που θα το μάθουμε στις 11 Δεκεμβρίου, μετά τη μυστική ψηφοφορία μεταξύ των 20 εκπροσώπων των χωρών-μελών της ΕΕ που βρίσκονται στο ευρώ. Των 20 δηλαδή υπουργών Οικονομικών αυτών των χωρών με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Το ζήτημα όμως είναι ότι η κατάθεση της υποψηφιότητας του Κυριάκου Πιερρακάκη όχι απλά δεν αντιμετωπίστηκε αρνητικά από τα ξένα μέσα ενημέρωσης και εκπροσώπους άλλων χωρών, αλλά συνοδεύτηκε και με ιδιαίτερα κολακευτικά σχόλια για τη χώρα μας και για την πορεία της τα τελευταία έξι χρόνια. Μια πορεία που στον τομέα της οικονομίας και των μεταρρυθμίσεων έχει μετατραπεί σε παράδειγμα προς μίμηση για χώρες… κραταιές εντός της Ευρώπης και κυρίως εντός της Ευρωζώνης.
Η ουσία είναι ότι η Ελλάδα έχει επιστρέψει. Το επιβεβαιώνουν οι αναβαθμίσεις των διεθνών οίκων, το ενδιαφέρον για νέες επενδύσεις αλλά και οι επενδύσεις που ήδη γίνονται. Το επιβεβαιώνουν οι εξελίξεις με τα ενεργειακά που συνδέονται άμεσα με τη σταθερότητα και τη δυναμική που αναπτύσσεται όχι μόνο στην ευρύτερη περιοχή.
Λογικά θα υπάρξουν και τα σχόλια για το αν… τρώγεται και το αν μπαίνει κάτι στην τσέπη μας στην περίπτωση που εκλεγεί. Ίσως αρχίσουν και τα αρνητικά σχόλια αν δεν αναλάβει τη θέση του προέδρου του Eurogroup στο πλαίσιο της γνωστής μικροκομματικής και μικροπολιτικής τακτικής των κομμάτων της αντιπολίτευσης.
Θα επαναλάβουμε γι’ αυτές τις περιπτώσεις πως είτε εκλεγεί είτε όχι, το κλίμα που έχει διαμορφωθεί εκτός Ελλάδος είναι θετικό και αυτό δεν μπορεί να το αρνηθεί κανείς. Εντός Ελλάδος οφείλουμε να σημειώσουμε ότι η διαμόρφωση του κλίματος αντανακλάται στο εσωτερικό μιας χώρας. Είναι ένα ακόμη θετικό πρόσημο που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο στο πλαίσιο της δημιουργίας εκείνων των απαραίτητων συνθηκών για την ανάταξη της χώρας.
Διαμορφώνοντας συνθήκες σταθερότητας στον τομέα της οικονομίας, δημιουργούνται και οι προϋποθέσεις που φέρνουν τη φορολογική μεταρρύθμιση και την κατ’ επέκταση την ενίσχυση του εισοδήματος ή τη λήψη μέτρων όπως αυτό της επιστροφής ενός ενοικίου ή των 250 ευρώ στους συνταξιούχους, τη μείωση στο 50% της προσωπικής διαφοράς για του χρόνου και την κατάργησή της για το 2027 και άλλων πολλών που ήδη βρίσκονται σε εξέλιξη.
Δεν θα πούμε για τα δάνεια και τις τράπεζες. Διότι η πορεία της οικονομίας πλέον συνδέεται με την επιστροφή του μερίσματος της ανάπτυξης, με τη στήριξη της μεσαίας τάξης, των οικογενειών και των νέων, χωρίς να μένουν απέξω συνταξιούχοι και ευάλωτες δυνάμεις.
Είναι αρκετά; Η απάντηση δίνεται από την κυβέρνηση και είναι όχι. Αποτελούν όμως στήριξη της κοινωνίας σε μια συγκυρία που δοκιμάζει πολλές χώρες με ισχυρές οικονομίες που σήμερα προχωρούν σε μέτρα δημοσιονομικού χαρακτήρα με περικοπές δαπανών.
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση του «Μανιφέστο».
