Όλα αυτά που συμβαίνουν στον χώρο της κεντροαριστεράς – αριστεράς προκαλούν από μειδιάματα και γέλια (στους μη ανήκοντες σε αυτόν) έως θλίψη και μελαγχολία (για τους ανήκοντες).
Θα αναλογιστεί κάποιος «και πού είναι το πρόβλημα; όπως έστρωσαν, ας κοιμηθούν». Τα πράγματα, ωστόσο, είναι λίγο πιο περίπλοκα. Το πολίτευμα χρειάζεται τα κόμματα για να λειτουργήσει. Τα πολιτικά κόμματα είναι θεμελιώδη για τη λειτουργία της δημοκρατίας, καθώς οργανώνουν την πολιτική ζωή, συστηματοποιούν τις θεσμικές λειτουργίες, προτείνουν προγράμματα και τρόπους διακυβέρνησης και εκλέγουν του αντιπροσώπους του Λαού που συγκροτούν τη Βουλή.
Είναι αδιαμφησβήτητη η υπεροχή του κυβερνώντος κόμματος. Μετά από 6+ χρόνια εξουσίας παραμένει μακράν η μόνη ρεαλιστική πρόταση διακυβέρνησης της χώρας. Πρόκειται για μοναδικό φαινόμενο στη ελληνική πολιτική ζωή από καταβολής συγκροτημένου κράτους.
Από την άλλη πλευρά, παράγοντες και παραγοντίσκοι της Αριστεράς έχουν ταμπουρωθεί στα μικρά κομματικά τους καβούκια και πασχίζουν για την προσωπική τους επιβίωση. Να κρατήσουν την κομματική ή βουλευτική θεσούλα τους και όλα τ’ άλλα «στάχτη και μπούρμπερη». Κι αν η κυβέρνηση πέσει, έχει καλώς. Εάν δεν πέσει, δεν θα κάτσουμε να σκάσουμε κιόλας. Αφήστε που οι περισσότεροι εξ αυτών, προσεύχονται να ολοκληρώσει η κυβέρνηση την τετραετία διότι στις επόμενες εκλογές -κατά πάσα βεβαιότητα- θα μείνουν άνεργοι (ή άεργοι, αν προτιμάτε…).
Και το πρόβλημα δεν σταματά μόνο στο προσωπικό βόλεμα καθενός από δαύτους. Το πρόβλημα είναι τι διαφορετικό έχουν να προτάξουν ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ, η Νέα Αριστερά, το πολυθρύλητο κόμμα Τσίπρα ή όποιος άλλος ορέγεται εκλογής στον χώρο, για να δικαιολογείται η τόση πρεμούρα υπάρξεως τόσων πολλών πολιτικών εγχειρημάτων. Τα οποία, σημειωτέον, ακόμα και να αθροιστούν με έναν μαγικό τρόπο, ως ποσοστά εκλογικής δύναμης, δεν δείχνουν να απειλούν την κυβέρνηση.
