Η ανακοίνωση της Ελληνικής Λύσης δεν αποτελεί πολιτική θέση — αποτελεί προκήρυξη εθνικιστικής υστερίας. Ο Κυριάκος Βελόπουλος, αντί να αναζητήσει σοβαρές απαντήσεις στην προκλητική στάση της Άγκυρας, είδε στο τουρκικό χωροταξικό σχέδιο μια ακόμη ευκαιρία να ξεσπαθώσει για «προδοσία», να κουνήσει δάχτυλο στην κυβέρνηση και να ζητήσει —ούτε λίγο ούτε πολύ— πόλεμο.
Η δήλωσή του θυμίζει περισσότερο σύνθημα γραφείου παρά πολιτική τοποθέτηση. Καμία ευθύνη, κανένα βάθος, μόνο ακρότητες και κραυγές. Όταν η χώρα χρειάζεται ψυχραιμία και εθνική στρατηγική, ο Βελόπουλος επιλέγει τον φτηνό δρόμο του εντυπωσιασμού, χτίζοντας την εικόνα του με εύκολες κορώνες και κατηγορίες για «εσχάτη προδοσία». Γιατί πού να μπλέκεις τώρα με διπλωματία, διεθνές δίκαιο και σοβαρή πολιτική, όταν υπάρχουν μικρόφωνα ανοιχτά;
Δεν είναι η πρώτη φορά που επιχειρεί να πατήσει πάνω σε κρίση για να αυτοχριστεί υπερπατριώτης. Αλλά το να ζητά έμμεσα πολεμική απάντηση από την Ελλάδα, την ώρα που η Τουρκία εκτίθεται διεθνώς, δεν είναι απλώς ανεύθυνο — είναι τοξικό. Όποιος φωνάζει «πόλεμος» χωρίς να φέρνει τίποτα άλλο στο τραπέζι, δεν υπερασπίζεται την πατρίδα. Την εργαλειοποιεί.
Η κυβέρνηση έχει επιλέξει τον δρόμο της σοβαρότητας, της νομιμότητας και της αποτελεσματικής διπλωματικής πίεσης. Ο Βελόπουλος έχει επιλέξει ντουντούκα και σύνθημα. Και οι πολίτες, ευτυχώς, μπορούν να διακρίνουν ποιος είναι πραγματικά χρήσιμος σε αυτή τη συγκυρία — και ποιος απλώς φωνάζει για να ακούγεται.
