Δεν ξέρει αν είναι πολιτικός, εισαγγελέας, στρατιωτικός αναλυτής ή εκπρόσωπος του λαού. Ο Κυριάκος Βελόπουλος, με σταθερή προσήλωση στο μικρόφωνο και όχι στη λύση, συνεχίζει να επενδύει στον πολιτικό θόρυβο. Από την «εθνική προδοσία» μέχρι τα εξοπλιστικά και τα φάρμακα, ο πρόεδρος της Ελληνικής Λύσης διαλέγει για πολλοστή φορά να φωνάξει αντί να εξηγήσει, να καταγγείλει αντί να προτείνει. Και πάντα, μα πάντα, στο επίκεντρο βρίσκεται το ίδιο πρόσωπο: ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Η νέα του «παράσταση» περιλαμβάνει λίγο από Τέμπη, λίγο από Belharra, και φυσικά, πολύ από φαρμακευτική λαϊκή αγανάκτηση. Στην πραγματικότητα, όμως, όλη αυτή η ρητορική δεν απευθύνεται σε όσους ψάχνουν λύσεις, αλλά σε όσους διψούν για εντυπώσεις. Με έμμεσες συμμαχίες με ακραίες φωνές του Κοινοβουλίου, ο Βελόπουλος δεν κρύβει πια πως το ζητούμενο δεν είναι η αλήθεια – είναι το πρωτοσέλιδο, το viral απόσπασμα, ο εντυπωσιασμός.
Αντί για ρεαλιστική αντιπρόταση για τα εξοπλιστικά, ακούμε για «έξυπνα φθηνά όπλα». Αντί για σοβαρή ανάλυση της κατάστασης στην υγεία, παρακολουθούμε σάτιρα για τα φάρμακα. Και στο φόντο όλων αυτών, επαναλαμβανόμενη καχυποψία, δήθεν αποκλειστικές αποκαλύψεις και θεωρίες περί «γουρουνιών στο σακί». Ένα σενάριο που γράφεται και ξαναγράφεται με το ίδιο φτηνό μελάνι.
Ο Βελόπουλος δεν είναι απλώς απέναντι στην κυβέρνηση — είναι απέναντι σε οτιδήποτε δεν τον αφορά προσωπικά. Και όσο περισσότερο απομονώνεται πολιτικά, τόσο πιο έντονα ανεβάζει την ένταση. Η πολιτική του γραμμή είναι ξεκάθαρη: φωνάζω άρα υπάρχω. Όμως, ανάμεσα στη φωνή και τη φωνή της λογικής, υπάρχει τεράστια απόσταση. Και οι πολίτες, αργά ή γρήγορα, τη βλέπουν.
