Εισαγωγικά να δηλώσω ότι διαφωνώ με τις δηλώσεις του τύπου «δεν είναι η ώρα να συζητηθεί τι έφταιξε» και «πρέπει να διορθωθούμε εν κινήσει». Τις θεωρώ δομικά λάθος. Βεβαίως και είναι η ώρα να συζητηθεί τι οδήγησε σε τέτοια πανωλεθρία τον ΣΥΡΙΖΑ – που όμοιά της δεν έχει βιώσει κανένα άλλο κόμμα στη σύγχρονη πολιτική Ιστορία. Εάν δεν εντοπιστεί το λάθος, δεν μπορεί να διορθωθεί και αναγκαστικά θα επαναληφθεί. Ναι, η συζήτηση πρέπει να είναι σύντομη διότι ο χρόνος πιέζει ασφυκτικά, αλλά είναι αναγκαία. Διότι εάν δεν γίνει τώρα, δεν θα γίνει ποτέ.
Αφετηρία για τη συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ είναι οι εκλογές του 2019. Ο Αλέξης Τσίπρας ηττήθηκε κατά κράτος από τον Κυριάκο Μητσοτάκη συνεχόμενα σε ευρωεκλογές, εθνικές, δημοτικές και περιφερειακές εκλογές. Τέσσερις φορές σε διάστημα τριών μηνών. Ωστόσο, ο ΣΥΡΙΖΑ θεώρησε την τετραπλή καρπαζιά του εκλογικού σώματος ως «γλυκιά ήττα» και πορεύτηκε έκτοτε σαν να μη συνέβη ποτέ. Επί τέσσερα χρόνια κάποιος ή κάποιοι έβαζαν τον Αλέξη Τσίπρα να ζητάει εκλογές κάθε βδομάδα με τη σιγουριά του νικητή, του απόλυτου κυρίαρχου. Οταν έφτασε η ώρα των εκλογών, ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας υπέστησαν τη χειρότερη ήττα όλων των εποχών. Διαβάζω αναλύσεις επί αναλύσεων για το τι πήγε λάθος και άκουσα και τον Τσίπρα στην Κεντρική Επιτροπή. Ολα περιστρέφονται στο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε λάθος που επέμεινε στην απλή αναλογική και δεν επικοινώνησε το πρόγραμμά του λόγω ανικανότητας των στελεχών του. Διαφωνώ ξανά. Τίποτα από όλα αυτά δεν ισχύει σε τέτοιο βαθμό που να οδηγήσει σε τέτοιου μεγέθους όλεθρο.
Η εξήγηση είναι πιο απλή: Ο ΣΥΡΙΖΑ ουδέποτε έπεισε ως σοβαρή εναλλακτική διακυβέρνησης. Ακόμα και το 2015, που καβάλησε το κύμα του αντισυστημισμού και της οργής του κόσμου προς τον δικομματισμό, δεν κατάφερε να γίνει κυβέρνηση. Κυβέρνηση έγινε το μόρφωμα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ένα ετερόκλητο μπουλούκι ατόμων με μόνη συγκολλητική ουσία την εξουσία. Εάν οι αιτίες δεν αναζητηθούν σε τέτοιο βάθος, είναι απολύτως βέβαιο ότι τα χειρότερα είναι μπροστά.
Με τον φόβο της αναθεώρησης
Ο πανικός δεν είναι ποτέ καλός σύμβουλος. Δείτε για παράδειγμα πώς την πάτησαν στον ΣΥΡΙΖΑ με τη δήθεν παντοδυναμία Μητσοτάκη που «θα αλλάξει το Σύνταγμα». Η διαδικασία αναθεώρησης του Συντάγματος εκτείνεται σε δύο Βουλές ακριβώς για να αποτρέπει «παντοδυναμίες». Μία είναι η προτείνουσα Βουλή (η κυβέρνηση της 25ης Ιουνίου π.χ.), η οποία προτείνει τις προς αναθεώρηση διατάξεις, και μία είναι η επόμενη Βουλή (δηλαδή αυτή που θα προκύψει στις εκλογές του 2027 ή όποτε γίνουν προ της ολοκλήρωσης της θητείας). Ακόμα κι αν υποτεθεί ότι στην προτείνουσα Βουλή είναι παντοδύναμη η Νέα Δημοκρατία με 180 ή 280 βουλευτές και έτσι μπορεί να προτείνει όποιες διατάξεις θέλει προς αναθεώρηση, υπάρχει μια μικρή λεπτομέρεια που στον ΣΥΡΙΖΑ τους διέφυγε. Θα μεσολαβήσουν εκλογές, το αποτέλεσμα των οποίων θα κρίνει (και) την τύχη των αναθεωρητέων συνταγματικών διατάξεων. Αντιλαμβάνομαι πλήρως ότι ο πνιγμένος απ’ τα μαλλιά του πιάνεται, αλλά τουλάχιστον με τα θέματα του Συντάγματος χρειάζεται προσοχή.
