Οι συγκρίσεις «σκοτώνουν» τη δημιουργικότητα κι εδώ που τα συζητάμε, ελάχιστοι εξ ημών τις αποφεύγουν. Αλλά, πείτε μας ειλικρινά, πώς να μην μπούμε στον πειρασμό όταν διαγράφεται ένας βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας και ο αντιπολιτευόμενος Τύπος το κάνει μείζον θέμα, λες και ήρθε η συντέλεια του κόσμου, ενώ την ίδια στιγμή οι αναφορές στον αλληλοσπαραγμό στον ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζονται ως κάτι πολύ φυσιολογικό και συνηθισμένο;
Πόσο φυσιολογικό είναι οι αντιτιθέμενοι στον Στέφανο Κασσελάκη να δηλώνουν ότι θα αποχωρήσουν στην περίπτωση που επανεκλεγεί και οι προσκείμενοι σ’ αυτόν να ομολογούν δημόσια ότι θα πράξουν το ίδιο, εφόσον δεν καταφέρει να τους ξαναπιάσει στον ύπνο, ας το κρίνουν οι κατά τα άλλα... δημοκράτες και... προοδευτικοί ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ. Με τον ίδιο τρόπο που έκριναν την μπες-βγες «διαγραφή» του Παύλου Πολάκη και την παρ’ ολίγον «διαγραφή» του Χρήστου Σπίρτζη. Δεν έχουμε αυταπάτες ότι θα αλλάξει η κυριαρχούσα αντίληψη στον χώρο της Αριστεράς να θεωρείται το πέταγμα της μύγας ότι προκαλεί ανεμοστρόβιλο στη Νέα Δημοκρατία, ενώ την ίδια στιγμή οι ελέφαντες στα δωμάτια της Κουμουνδούρου, αντί να παραπέμπουν σε τσίρκο, να θεωρούνται σύντροφοι... συντροφιάς. Και όλο αυτό το υπερθέαμα με μόλις 30 υπογραφές.
