Ο Αλέξης Τσίπρας σχεδιάζει την ίδρυση νέου κόμματος μέσα στο φθινόπωρο, σε μια προσπάθεια να ανακτήσει έδαφος σε μια πολιτική σκηνή όπου η επιρροή του έχει φανερά υποχωρήσει. Ωστόσο, αυτή η κίνηση δεν σηματοδοτεί καμία ουσιαστική ανανέωση, ούτε προσφέρει νέο πολιτικό αφήγημα. Αντιθέτως, μοιάζει με μια επανάληψη των παλιών ιδεοληψιών που η κοινωνία έχει ήδη απορρίψει.
Η νέα αυτή πρωτοβουλία απευθύνεται σε ένα κοινό που ο ίδιος έχει χάσει, αλλά ταυτόχρονα ακολουθεί στρατηγικές και θέσεις ασύμβατες με τις ανάγκες και τις απαιτήσεις της σύγχρονης εποχής. Το κόμμα που προετοιμάζει δεν αποτελεί προϊόν γνήσιας μεταρρύθμισης, αλλά μία προσπάθεια αναβίωσης παρωχημένων πολιτικών συνταγών που έχουν ήδη αποδειχθεί αναποτελεσματικές.
Η ελληνική πολιτική πραγματικότητα απαιτεί απαντήσεις που ανταποκρίνονται στις σύγχρονες προκλήσεις της οικονομίας, της κοινωνικής συνοχής και της θέσης της χώρας στον διεθνή στίβο. Παρά τις ανάγκες αυτές, ο πρώην πρωθυπουργός φαίνεται να επιμένει σε μια ρητορική που έχει εξαντληθεί και δεν ανταποκρίνεται πια στις προσδοκίες των πολιτών.
Κίνηση προσωπικής πολιτικής επιβίωσης
Η ίδρυση του νέου κόμματος από τον Τσίπρα μοιάζει περισσότερο με μία κίνηση προσωπικής πολιτικής επιβίωσης, παρά με μια ουσιαστική προσπάθεια προσαρμογής στα νέα δεδομένα. Η κυβέρνηση προχωρά σταθερά σε μεταρρυθμίσεις που αποσκοπούν στην οικονομική σταθερότητα, την ενίσχυση της επιχειρηματικότητας και τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των πολιτών.
Αντίθετα, ο Τσίπρας προσπαθεί να ξαναφέρνει στο προσκήνιο ιδεολογίες που δεν ταιριάζουν πλέον με το σύγχρονο κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο της χώρας. Αυτή η εμμονή σε παλιές πολιτικές συνταγές κινδυνεύει να τον απομονώσει ακόμα περισσότερο.
Σε μια περίοδο που η χώρα στρέφεται προς το μέλλον, επενδύοντας στην υπευθυνότητα και τον εκσυγχρονισμό, η επανάληψη δογματικών και παρωχημένων αντιλήψεων δεν έχει θέση. Η σημερινή κυβέρνηση συνδυάζει την πρόοδο με την κοινωνική δικαιοσύνη, παρέχοντας σταθερότητα και ορατότητα για την επόμενη μέρα.
Η κίνηση του Τσίπρα να ιδρύσει νέο κόμμα φαίνεται να έχει περισσότερο στόχο την αναζήτηση παλαιών δόξων παρά την προσφορά νέων, ουσιαστικών λύσεων. Η Ελλάδα χρειάζεται πολιτικούς που προσφέρουν ρεαλιστικές απαντήσεις και όχι μια επανάληψη μιας πολιτικής που έχει ήδη αποτύχει.
