Η ενεργειακή κρίση, που έπληξε ολόκληρη τη γηραιά ήπειρο, ήταν μία μεγάλη ευκαιρία για να αποδείξει η γραφειοκρατική Ευρωπαϊκή Ενωση ότι έχει ακόμη «αντανακλαστικά» και πως μπορεί να σταθεί αντάξια των προσδοκιών των λαών της. Εις μάτην.
Ακόμη και τώρα, που φτάσαμε μια ανάσα από τα πρόθυρα του Γ΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η Ε.Ε. φανέρωσε το έλλειμμα πολιτικής ηγεσίας που διαθέτει και την ηθελημένη (;) ανικανότητά της να διαχειριστεί τόσο σοβαρές κρίσεις. Αυτό ακριβώς το πρόβλημα διαχείρισης σε τόσο σοβαρές καταστάσεις από ανθρώπους, που υποτίθεται αποτελούν τον «εγκέφαλο» της Ευρώπης, έχει αρχίσει και «εγκυμονεί» μεγάλους κινδύνους για ανεξέλεγκτες κοινωνικές εκρήξεις.
Εκρήξεις ικανές να διαλύσουν κάθε έννοια των αξιών και ιδεών με τις οποίες ξεκίνησε να «χτίζεται» η Ε.Ε. πριν από τέσσερις δεκαετίες από πραγματικά μεγάλους πολιτικούς άνδρες (Ντε Γκωλ, Αντενάουερ, Ζακ Σιράκ, Mιτεράν, Βίλι Μπραντ, Μπερλινγκουέρ, Κολ, Καραμανλής). Το 42%, που πήρε η «εκπολιτισμένη» Ακροδεξιά στη Γαλλία ήταν το ηχηρό καμπανάκι που «χτύπησε», αλλά απ’ ό,τι δείχνουν οι επιφανειακές αποφάσεις για την αντιμετώπιση της ενεργειακής κρίσης, μάλλον δεν εισακούστηκε από τα λόμπι των Βρυξελλών.
Kάτι που μου προκαλεί εντύπωση όμως είναι η αυστηρότητα της κριτικής, η οποία ασκείται σήμερα από όσους πριν από δυόμισι δεκαετίες δεν ήθελαν να δουν ότι η Ε.Ε. μετατρεπόταν σε ένα στυγνό τραπεζικό καθεστώς, όπου οι πλούσιοι (Βόρειοι) θα γίνονταν πλουσιότεροι και οι φτωχοί (Νότιοι) φτωχότεροι.
Τότε, λοιπόν, όντας ευρωβουλευτής, είχα καταγγείλει με αρθρογραφία μου στο Παρόν (σ.σ. ουδένα άλλο έντυπο είχε δεχθεί να τη δημοσιεύσει): «Η κοινωνική Ευρώπη πέθανε, ζήτω η Ευρώπη των τραπεζιτών». Οι χαρακτηρισμοί, που ακολούθησαν ήταν ότι είμαι «ο Λεπέν της Ελλάδας», «Νικήτας, ο εθνικιστής», «ο Κακλαμάνης, ο ακροδεξιός». Υστερα από 23 χρόνια, λοιπόν, αναρωτιέμαι: Όλοι αυτοί οι τότε επικριτές μου, που τώρα κατακρίνουν την Ε.Ε. για ανικανότητα (στη χειρότερη περίπτωση) ή για αδράνεια (στην καλύτερη περίπτωση), πώς αισθάνονται βλέποντας την άλλοτε κραταιά Ευρώπη των μεγάλων πολιτικών ηγετών να μην μπορεί να λάβει μια απόφαση για το καλό των λαών της και να λειτουργεί υπέρ των συμφερόντων από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού;
Αλλά τι ρωτώ ο «Λεπέν της Ελλάδας»…
O Νικήτας Κακλαμάνης, είναι Α΄ αντιπρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων
