Σήμερα, σε Γυμνάσιο της Κυψέλης, ζήσαμε ένα περιστατικό που δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ούτε ως «μεμονωμένο» ούτε ως ατυχές συμβάν.
Μια 14χρονη μαθήτρια, η οποία –σύμφωνα με όσα έχουν γίνει γνωστά– είχε αποβληθεί από άλλο σχολείο επειδή έφερε μαχαίρι και της είχε ουσιαστικά επιβληθεί αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος, μαχαίρωσε την πρώτη κιόλας ημέρα στο νέο σχολείο συμμαθήτριά της στην κοιλιά και στα χέρια. Ένα παιδί μέσα στα αίματα. Ένα σχολείο σε σοκ. Μια κοινωνία που κάνει πως δεν καταλαβαίνει.
Ας μιλήσουμε καθαρά: όταν ένας ανήλικος επιδεικνύει σοβαρή και επικίνδυνη παραβατική συμπεριφορά, η λύση δεν μπορεί να είναι να τον «μεταφέρουμε» αλλού. Η αλλαγή σχολείου δεν αλλάζει τη συμπεριφορά, αλλάζει μόνο το σύνολο των πιθανών θυμάτων. Είναι σαν να μετακινείς τον κίνδυνο αντί να τον αντιμετωπίζεις.
Η πολιτεία οφείλει να θεσπίσει άλλο πλαίσιο. Όπως υπάρχει νομοθεσία για την προστασία των ανηλίκων από επικίνδυνους ενήλικες, έτσι πρέπει να υπάρξει και για την προστασία των ανηλίκων από επιθετικούς ανηλίκους ένα πιο αυστηρό και πιο αποτρεπτικό πλαίσιο από το ισχύον. Γιατί σήμερα είναι μια μαχαιριά στην κοιλιά, αύριο μπορεί να είναι μια μοιραία μαχαιριά, και τότε θα μιλάμε για νεκρούς μαθητές.
Δεν φταίνε τα παιδιά στον βαθμό που τους επιτρέπεται να μη φταίνε. Η ευθύνη ξεκινά από την οικογένεια, από γονείς που αδιαφορούν, εγκαταλείπουν ή αδυνατούν να οριοθετήσουν. Όμως όταν ένα παιδί δείχνει τέτοιες τάσεις, δεν είναι πλέον «άμοιρο». Χρειάζονται άλλα μέτρα: ειδικές δομές, αυστηρότερη επιτήρηση, ακόμη και απομάκρυνση από το οικογενειακό περιβάλλον, όπου αυτό κρίνεται αναγκαίο.
Το σχολείο δεν είναι πεδίο πειραματισμού κοινωνικής ανοχής. Το δικαίωμα που πρέπει να προστατευτεί πρωτίστως είναι το δικαίωμα των αθώων παιδιών να πηγαίνουν σχολείο και να γυρίζουν σπίτια τους ζωντανά, όχι μαχαιρωμένα. Αν αυτό δεν το καταλάβουμε τώρα, θα το πληρώσουμε ακριβά.
