Το αιματηρό περιστατικό στην Τρίπολη, όπου ανήλικοι ήρθαν αντιμέτωποι με πρωτοφανή αγριότητα, δεν είναι πια «είδηση-σοκ». Είναι άλλη μια υπενθύμιση –πικρή, επώδυνη, αλλά αναγκαία– ότι η κοινωνία μας νοσεί βαθιά. Ότι τα παιδιά δεν γεννιούνται βίαια. Γίνονται. Και το ερώτημα είναι: Ποιος τα κάνει έτσι;
Η εύκολη απάντηση είναι «το Διαδίκτυο», «τα βιντεοπαιχνίδια», «η εποχή». Η δύσκολη –και η αληθινή– είναι πως το πρόβλημα ξεκινά μέσα στο σπίτι.
Εκεί που η φωνή έγινε κανονικότητα, που το «άσ’ το, παιδί είναι» έγινε άλλοθι, που οι γονείς μπερδεύουν την ελευθερία με την αδιαφορία.
Εκεί που μεγαλώνουν παιδιά χωρίς όρια, χωρίς συνέπειες, χωρίς πρότυπα.
Και μετά απορούμε γιατί κρατούν μαχαίρια.
Τα έχουμε πει, τα έχουμε ξαναπεί. Χίλιες φορές. Και κάθε φορά, μόλις ξεχαστεί το τραγικό γεγονός, όλα συνεχίζουν όπως πριν. Μέχρι να συμβεί ξανά το επόμενο.
Μέχρι κάποιος άλλος ανήλικος να μαχαιρώσει, να χτυπήσει, να σκοτώσει.
Και τότε θα ξαναδούμε δακρυσμένους γονείς μπροστά στις κάμερες – άλλοι από πόνο, άλλοι από ντροπή, και μερικοί… ακόμα και από καμάρι. Ναι, γιατί υπάρχουν κι εκείνοι που δεν έμαθαν ποτέ ότι το να «μη σηκώνει μύγα στο σπαθί του» δεν είναι αρετή, αλλά προειδοποίηση.
Η βία των ανηλίκων δεν είναι τυχαίο φαινόμενο. Είναι αποτέλεσμα παρατεταμένης γονεϊκής απουσίας, μιας κοινωνίας που αποθεώνει την εικόνα και αδιαφορεί για την ουσία.
Δεν υπάρχει παιδί γεννημένο για το κακό. Υπάρχουν όμως σπίτια που δεν το εμπόδισαν ποτέ να το μάθει.
Κι όσο κι αν πονάει, πρέπει να το πούμε καθαρά: Αν δεν μάθουμε να μεγαλώνουμε παιδιά με ευθύνη, με σεβασμό και με όρια, θα συνεχίσουμε να καμαρώνουμε τα παιδιά μας όχι για τα πτυχία τους – αλλά για τα δελτία Τύπου της αστυνομίας.
