Ποιοι από όλους αυτούς που μάχονται για την ελεύθερη χρήση του Μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη, ξέρουν πως η χθεσινή ημέρα, η 13η Οκτωβρίου, ημέρα θυσίας του Παύλου Μελά, τιμάται ως ημέρα μνήμης του Μακεδονικού Αγώνα;
Σας διαβεβαιώ ελάχιστοι, και αυτοί οι οποίοι το γνώριζαν, προφανώς και δεν το θεώρησαν άξιο να μνημονευτεί στις προσωπικές τους σελίδες, παρά μόνο επέμεναν να γράφουν πως το μνημείο ανήκει στο λαό, τα αυτονόητα δηλαδή, ξεχνώντας την ιερή όμως υποχρέωση του λαού να μνημονεύει και να τιμά αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους, για να μας πουλάνε οι τωρινοί τσάμπα πνεύμα ελευθερίας.
Χθες λοιπόν στα σχολεία διδάχθηκαν για την κορυφαία μορφή του Μακεδονικού Αγώνα, για τον Ήρωα Παύλο Μελά, αξιωματικό του ελληνικού στρατού, ο οποίος, με το ψευδώνυμο “Μίκης Ζέζας”, έδωσε τη ζωή του στη μάχη της Στάτιτσας στις 13 Οκτωβρίου 1904. Ο θάνατός του συγκλόνισε το Πανελλήνιο και αφύπνισε το έθνος, εμπνέοντας εκατοντάδες νέους να συνεχίσουν τον αγώνα.
Στα social media, ελάχιστη αναφορά έγινε. Σε μια εποχή όπου η μνήμη μετριέται σε «likes» και «shares», η σιωπή αυτή προβληματίζει. Ίσως, όμως, μας καλεί να ξαναθυμηθούμε – όχι μέσα από hashtags, αλλά μέσα από σεβασμό, γνώση και ευγνωμοσύνη. Γιατί οι ήρωες δεν ζητούν προβολή. Μόνο να μην τους ξεχάσουμε.
Σήμερα ενδιαφερόμαστε μόνο για την επικαιρότητα, αλλά όχι για την ιστορία που μας διαμόρφωσε. Κι έτσι, το νόημα των επετείων ξεθωριάζει, όπως και η ευγνωμοσύνη προς όσους έπεσαν για να μπορούμε εμείς να ζούμε ελεύθεροι. Η μνήμη χωρίς γνώση γίνεται τύπος – και η ιστορία χωρίς συγκίνηση, ένα άψυχο κεφάλαιο σε βιβλίο που δεν διαβάζουμε ποτέ.
