Ο Στέφανος Κασσελάκης ονειρευόταν να γίνει «βασιλιάς» της πολιτικής ζωής του τόπου. Το μόνο που κατάφερε ήταν να χάσει τον θρόνο του πριν καν καθίσει σε αυτόν. Και γι’ αυτόν τον λόγο αποφάσισε να γράψει τα απομνημονεύματά του για τον περίπου έναν χρόνο που έγινε πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Δικαίωμά του να γράψει ό,τι θέλει και να πουλήσει την πραμάτεια του για μια χούφτα δολάρια.
Ως εδώ τίποτε μεμπτό. Ούτε καν οι κατηγορίες των πρώην συντρόφων του, ότι δεν ασχολούνται με το βίπερ νόρα ή το άρλεκιν Κασσελάκη, ο οποίος ζητεί μια δεύτερη ευκαιρία. Για τι ακριβώς δεν ξέρω, αλλά όλοι έχουν το δικαίωμα να τη ζητούν και να την έχουν. Εκείνο που δεν ξέρω είναι, ειλικρινά, το πώς θα νιώθει εκείνη η πρώην σύντροφός του την οποία, ούτε λίγο ούτε πολύ, την κατηγορεί διότι, ενώ ήταν μαζί, σύναψε σχέση με άνδρα είκοσι χρόνια μεγαλύτερό της, ο οποίος της διασφάλιζε την οικονομική άνεση και τη σιγουριά.
Ιδού και το σχετικό απόσπασμα: «…Ανακάλυψα ότι η (πρώην;) φίλη μου είχε αρχίσει να βγαίνει με ένα στέλεχος ιδιωτικών κεφαλαίων σχεδόν 20 χρόνια μεγαλύτερο από εμάς, ενώ ήμουν στο MIT. Είχε πραγματικά μεγιστοποιήσει τις επιλογές της προς τη σταθερότητα. Ήμουν συντετριμμένος και ντροπιασμένος. Έκλαιγα σχεδόν κάθε μέρα, αδυνατώντας να καταλάβω αυτό που μου συνέβαινε τόσο ξαφνικά».
Αναρωτιέμαι, ποιος του έδωσε το δικαίωμα να τα γράψει και να τη «φωτογραφήσει» με τόσο μελανά χρώματα και με μια τόσο σεξιστική προσέγγιση. Για τα πολιτικά δεν θα τον κρίνω, ούτε για τις μηνύσεις και τις αγωγές στον άνθρωπο (λέγε με Πολάκη) που τον πήγε «πακέτο» στον Τσίπρα, που δείχνει τώρα ως υπεύθυνο της έκπτωσής του.
Ειλικρινά όμως θα ήθελα να μάθω γιατί αυτός ο ευαισθητοποιημένος άνθρωπος, όπως τουλάχιστον μας αυτοπαρουσιάζεται, διασύρει την πρώην σύντροφό του και κανείς απ’ όσους δηλώνουν ότι είναι με τον άνθρωπο δεν αντιδρά. Κρίμα…