Μέρα που ήταν χθες δεν ήθελα να στενοχωρήσω τους συντρόφους του ΠΑΣΟΚ. Ή, για να είμαι ακριβής, όσους από το ΠΑΣΟΚ δεν θεωρούσαν «δεξιό» τον μακαρίτη Σημίτη και τα «ορφανά» του. Αλλά και να θέλω να αγιάσω δεν με αφήνουν αυτοί στη Χαριλάου Τρικούπη. Καθώς διαπιστώνω ότι ο πρόεδρος του Κινήματος Νίκος Ανδρουλάκης, άλλη μια φορά, θέλει να το παίξει επιτήδειος ουδέτερος.
Και αναφέρομαι στη «γραμμή» που άρχισε τα τελευταία 24ωρα να δίνει για τη στήριξη της Κατερίνας Σακελλαροπούλου. Και μάλιστα με το επιχείρημα που έχει και ο πρώην πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας. Ότι ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης εάν δεν τη στηρίξει και πάλι θα πρέπει να αιτιολογήσει την απόφασή του.
Δεν θα αναφερθώ στη σοβαρή επιχειρηματολογία τόσο του κ. Τσίπρα όσο πλέον και του κ. Ανδρουλάκη. Θα αναφερθώ όμως στην τακτική του τελευταίου, γιατί άλλη μια φορά αναδεικνύει την ανικανότητά του να αναδειχθεί σε έναν πολιτικό αρχηγό που μπορεί να είναι οδηγός και όχι ακόλουθος ή παρακολούθημα αποφάσεων άλλων.
Διότι ο ηγέτης οφείλει να ανοίγει δρόμους και όχι απλά να περπατά σε δρόμους που άλλοι έχουν ανοίξει. Και σε όλα τα μεγάλα θέματα που έχουν ανακύψει ο κ. Ανδρουλάκης οχυρώθηκε πίσω από μια λογική που δεν είναι ούτε όχι, ούτε ναι σε κάτι. Απλά στη λογική το;y εάν δεν βρέξει και δεν χιονίσει θα βγεi ήλιος.
Αλλά αυτή η τακτική δεν τον οδήγησε και δεν τον οδηγεί πουθενά. Το ΠΑΣΟΚ ούτε στο θέμα της επιλογής Προέδρου μπόρεσε να προτείνει και να πει κάτι. Κρύβεται πίσω από τις εξελίξεις περιμένοντας πάλι να βγάλουν άλλοι το φίδι από την τρύπα, ελπίζοντας ότι θα κερδίσει κάτι… ψιλά από την απόφαση που θα πάρουν κάποιοι άλλοι.
Και όλα αυτά όταν επί τόσο καιρό προσπαθεί να μας πείσει ότι είναι o ίδιος που αναγκάζει τον κ. Μητσοτάκη να ακολουθεί όσα λέει εκείνος.
Φαίνεται ότι και στο θέμα του Προέδρου της Δημοκρατίας ακολουθεί την ίδια τακτική. Εάν ο πρωθυπουργός πει Σακελλαροπούλου, θα βγει και θα υποστηρίξει ότι εκείνος ήταν που τον ανάγκασε να τη στηρίξει. Εάν δεν πει Σακελλαροπούλου, εκείνος θα ρωτάει τον κ. Μητσοτάκη να του εξηγήσει γιατί δεν τη στήριξε.
Δηλαδή με απλά λόγια θέλει και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. Αλλά έτσι δεν πας πουθενά, σύντροφε Ανδρουλάκη…
