Τα τέσσερα χρόνια που πέρασαν ήταν όλα δύσκολα, σχεδόν κάθε μέρα δίναμε και μια μάχη: για το αυτονόητο, για την κοινή λογική, για τα βασικά χρώματα, για την αξία των λόγων, για τη σημασία των λέξεων. Χάσαμε φίλους παλιούς, αλλάξαμε λόγια βαριά, μερικές φορές και πεζοδρόμιο για να μη διασταυρωθεί ούτε το βλέμμα – επώδυνο.
Τέσσερα χρόνια προσπαθήσαμε να κρατήσουμε το κεφάλι έξω από το μίσος και τη χυδαιότητα, ψάξαμε να βρούμε υψώματα μέσα στον βούρκο, χειρολαβές να κρατηθούμε μη μας καταπιεί η δίνη του έλους των ψεμάτων που μοιράζονταν καθημερινά σαν φρέσκο ψωμάκι.
Τέσσερα χρόνια σχεδόν κάθε μέρα κάποιος με εγκαλούσε γιατί γράφω αυτά που γράφω και όχι αυτά που κατά τη γνώμη του θα έπρεπε να γράψω. Τέσσερα χρόνια έλεγα πως δημοκρατία σημαίνει ο σεβασμός στην αντίθετη γνώμη – τις σεβάστηκα όλες.
Η χθεσινή συντριβή με τόσο κρότο του μίσους και της χυδαιότητας ας είναι το πρώτο βήμα για την κατανόηση της εποχής και των αιτημάτων της, ας είναι η απαρχή της εκμάθησης του αλφαβήτου της δημοκρατίας, ας είναι η ευκαιρία που δεν θα πάει χαμένη στη συνέχιση της μετωπικής σύγκρουσης με την πραγματικότητα.
