Αχ, το «νέο»! Πόσες φορές το έχουμε ακούσει; Πόσες φορές μας το έχουν σερβίρει σαν φρεσκοψημένο ψωμί, μόνο που η μυρωδιά θυμίζει… μπαγιάτικο καρβέλι; Στην πιο πρόσφατη παράσταση, πρωταγωνιστής είναι ο Στέφανος Κασσελάκης, ο οποίος ήρθε για να ανανεώσει την πολιτική ζωή με κάτι… εντελώς φρέσκο. Το μόνο που ξέχασε να μας πει είναι ότι το φρέσκο αυτό, είναι το παλιό ντυμένο με καινούργια ταμπέλα.
Η μεγάλη αποκάλυψη ήρθε με την ανακοίνωση της αποχώρησης ενός από τα πλέον προβεβλημένα μέλη του κόμματος, τον Νίκο Καρανίκα. Ήταν μια καυστική καταγγελία για τη «φράξια» που εδώ και χρόνια κυκλοφορεί σαν μολυσματικός ιός μέσα στα κόμματα της αριστεράς, ξεκινώντας από τον ΣΥΡΙΖΑ και φτάνοντας ως το «νέο» κόμμα που υποτίθεται ότι «θα τα άλλαζε όλα». Μόνο που το νέο κόμμα φαίνεται πως υιοθετεί πιστά τα παλιά, καλές πρακτικές: ίντριγκες, κομματικές μαφίες, παραγοντισμό και κομμάτι από εκείνη τη νοοτροπία του «εγώ ξέρω καλύτερα».
Η «ΠΑΣΠ ΑΣΟΕΕ», η φράξια που έχει γίνει το παράδειγμα του πολιτικού παρασιτισμού, φαίνεται πως έκανε εισβολή και εδώ με την ανοχή ή μάλλον τη σιωπηρή συναίνεση της ηγεσίας. Το κόμμα που θα έπρεπε να είναι η «καθαρή λύση» θυμίζει περισσότερο τον ΣΥΡΙΖΑ του παρελθόντος, εκεί όπου οι φράξιες ήταν επίσημες συνιστώσες και τα παρασκήνια δούλευαν σε πλήρη λειτουργία.
Και το πιο απολαυστικό; Ο πρόεδρος, αντί να βάλει φρένο στην «παράγκα», επέλεξε να κρατήσει τις φράξιες κάτω από το χαλί, αδιαφορώντας για την απαίτηση των μελών που ζήτησαν να καθαρίσει ο χώρος. «Δεν θα κάνω το λάθος που έκαναν οι προηγούμενοι», είπε και μάλλον εννοούσε πως θα κάνει το ίδιο, απλά πιο διακριτικά.
Έτσι, η ιστορία επαναλαμβάνεται, με το «νέο» να ανακυκλώνει το «παλιό», το φρέσκο να μυρίζει… παλιά φθαρμένα παπούτσια και το κόμμα που θα έσωζε τη δημοκρατία να παλεύει με τις ίδιες πολιτικές ασθένειες που δήθεν καταγγέλλει.
Αν αυτή είναι η «ανανεωτική» αριστερά του αύριο, μάλλον θα θυμίζει όλο και περισσότερο το χθες που όλοι θέλαμε να ξεχάσουμε.
