Η νέα «παρέμβαση» του ευρωβουλευτή του ΚΚΕ στο Στρασβούργο αποδεικνύει ότι το κόμμα παραμένει εγκλωβισμένο σε μια ρητορική περασμένων δεκαετιών. Ο κ. Νικολάου-Αλαβάνος, σε ακόμη μια επίδειξη αντιευρωπαϊκής εμμονής, αναμασά τα γνωστά περί «εργοδοτικής τρομοκρατίας» και «αντεργατικών οδηγιών». Μόνο που η ΕΕ, την οποία καταγγέλλει, είναι αυτή που θεσπίζει μέτρα προστασίας των εργαζομένων, ενίσχυσης της διαφάνειας και κοινωνικού διαλόγου - έννοιες που στο ΚΚΕ παραμένουν ύποπτες, ίσως γιατί δεν χωρούν στο μοντέλο της κομματικής πειθαρχίας.
Η επίθεση στα «ευρωπαϊκά συμβούλια εργαζομένων» προκαλεί περισσότερο γέλιο παρά προβληματισμό. Ο θεσμός που δίνει φωνή σε υπαλλήλους πολυεθνικών και ενισχύει την ενημέρωση και συμμετοχή τους στις εταιρικές αποφάσεις παρουσιάζεται από το ΚΚΕ ως «μηχανισμός υποταγής». Προφανώς, κάθε τι που δεν ελέγχεται από τον Περισσό βαφτίζεται «εργατοπατερικό». Ο διάλογος και η συνεργασία θεωρούνται απειλή - γιατί το ΚΚΕ τρέφεται μόνο από τη σύγκρουση και τη μιζέρια.
Η αναφορά στις «απεργίες» και τη «διεθνιστική αλληλεγγύη» λειτουργεί σαν σκονισμένο φυλλάδιο από άλλη εποχή. Ενώ η ελληνική κοινωνία προχωρά με μεταρρυθμίσεις, επενδύσεις και νέες θέσεις εργασίας, το ΚΚΕ επιμένει να βλέπει παντού «μονοπώλια» και «πολεμικούς σχεδιασμούς». Το κόμμα που έχει αποτύχει να πείσει ακόμη και τους εργαζομένους που ισχυρίζεται ότι εκπροσωπεί, συνεχίζει να πουλάει αντισυστημική επανάσταση από τα έδρανα των Βρυξελλών, με όλα τα προνόμια της «καπιταλιστικής» Ευρώπης που υποτίθεται ότι πολεμά.
Την ώρα που η κυβέρνηση προωθεί πολιτικές υπέρ της ανάπτυξης, της αύξησης των μισθών και της ενίσχυσης του κοινωνικού κράτους, το ΚΚΕ παραμένει αγκιστρωμένο στην εποχή των συνθημάτων και της αφίσας. Αντί για προτάσεις, προσφέρει ξύλινο λόγο. Αντί για όραμα, ιδεοληψία. Και τελικά, αντί να υπερασπίζεται τους εργαζόμενους, τους κρατά καθηλωμένους στο χθες.
