Η Μέση Ανατολή βιώνει κρίσιμες εξελίξεις μετά την απελευθέρωση των Ισραηλινών ομήρων και την ομιλία του προέδρου των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ στο ισραηλινό κοινοβούλιο. Παρά τα θετικά βήματα για ειρήνη, η πολιτική ρητορική ορισμένων κομμάτων, όπως το ΚΚΕ, προκαλεί συζητήσεις για τη στάση τους απέναντι στη Χαμάς και στις διεθνείς προσπάθειες συμφιλίωσης. Η κριτική που ασκεί το κόμμα φέρνει στο φως αντιπαραθέσεις για το πώς πρέπει να προσεγγιστεί η ειρήνη στη Γάζα και αναδεικνύει το χάσμα ανάμεσα σε ρεαλιστική διπλωματία και ιδεολογική ακαμψία.
Στις 13 Οκτωβρίου 2025, η Μέση Ανατολή βίωσε μια συγκινητική εξέλιξη: οι τελευταίοι όμηροι Ισραηλινοί απελευθερώθηκαν από τη Χαμάς, σε μια συμφωνία που μεσολάβησαν οι Ηνωμένες Πολιτείες, με ενεργή συμμετοχή του Ντόναλντ Τραμπ. Η ομιλία του στο ισραηλινό κοινοβούλιο σήμανε ένα σημαντικό βήμα ειρήνης, ενώ παράλληλα υπενθύμισε στον κόσμο πως η διπλωματία και η πίεση μέσω διαπραγματεύσεων μπορούν να φέρουν αποτελέσματα ακόμη και στις πιο πολύπλοκες συγκρούσεις.
Η απελευθέρωση των ομήρων δεν ήταν μόνο ένα ανθρώπινο επίτευγμα, αλλά και ένα πολιτικό μήνυμα: η διεθνής κοινότητα μπορεί να επιτύχει ειρήνη χωρίς στρατιωτικές συγκρούσεις, αιματοχυσίες ή ακατάπαυστη βία. Σε αυτό το πλαίσιο, κάθε φωνή που αμφισβητεί ή υπονομεύει τη συμφιλίωση γίνεται αυτομάτως μέρος του προβλήματος, όχι της λύσης.
Και εδώ εισέρχεται στο προσκήνιο η πιο ενδιαφέρουσα πτυχή: η ανακοίνωση του ΚΚΕ, διά στόματος του Νίκου Σοφιανού. Σε ραδιοφωνική του συνέντευξη στον Alpha FM, το κόμμα επέλεξε να χαρακτηρίσει την εξέλιξη «ειρήνη με το πιστόλι στον κρόταφο του παλαιστινιακού λαού». Παράλληλα, επιτίθεται στην ελληνική κυβέρνηση και στους διεθνείς συμμάχους, υποστηρίζοντας πως η ειρήνη που προωθείται είναι υποκριτική και εξυπηρετεί συμφέροντα ιμπεριαλιστών.
Με άλλα λόγια, ενώ ο κόσμος πανηγυρίζει την επιστροφή των ομήρων και ένα πρώτο βήμα συμφιλίωσης στη Μέση Ανατολή, το ΚΚΕ διατηρεί την αντι-δυτική και αμφισβητική ρητορική του. Η επιλογή αυτή δεν είναι τυχαία· αντιπροσωπεύει μια γραμμή κολλημένη στο παρελθόν, που δυσκολεύεται να συμβαδίσει με τις εξελίξεις.
Αντι-ιμπεριαλισμός αλά ΚΚΕ: Σκληρή ρητορική, περιορισμένη ουσία
Η συνέντευξη Σοφιανού δείχνει πως η στρατηγική του ΚΚΕ παραμένει σταθερά αντι-ιμπεριαλιστική: εστιάζει στις ΗΠΑ, την ΕΕ και το Ισραήλ, αγνοώντας ή υποτιμώντας πλήρως την προσπάθεια για ειρήνη που συντελέστηκε. Η ρητορική θυμίζει έντονα τις καταγγελίες της Χαμάς, χωρίς να προσφέρει δικές της εναλλακτικές λύσεις ή προτάσεις πραγματικής διπλωματίας.
Η εμμονή αυτή σημαίνει πως η «αντι-ιμπεριαλιστική» γραμμή έχει προτεραιότητα πάνω από την υποστήριξη των ανθρώπινων δικαιωμάτων και της ειρήνης. Όταν η ειρήνη γίνεται αντικείμενο πολιτικής κριτικής αντί για στόχος, η ίδια η ρητορική γίνεται μέρος του προβλήματος.
Όταν η «ειρήνη» γίνεται ύποπτη
Η επιστροφή των ομήρων και η προώθηση συμφιλίωσης στη Μέση Ανατολή αποτελούν ιστορικά επιτεύγματα. Το ΚΚΕ, όμως, επιλέγει να τα παρουσιάζει ως «καταπιεστικά» ή «ψευδή». Η υποκρισία είναι εμφανής: από τη μία καλεί τον κόσμο σε αλληλεγγύη προς τους Παλαιστινίους, από την άλλη απορρίπτει κάθε προσπάθεια συμφιλίωσης που φέρνει αποτελέσματα. Η ρητορική αυτή δεν βοηθά ούτε τους Παλαιστίνιους ούτε τους Έλληνες πολίτες ούτε την ίδια τη διεθνή εικόνα της χώρας.
Η ειρήνη δεν φαίνεται να το ενδιαφέρει
Το ΚΚΕ, με την ανακοίνωση Σοφιανού, δεν φαίνεται να συμμετέχει ενεργά σε καμία προσπάθεια πραγματικής συμφιλίωσης στη Μέση Ανατολή. Η ρητορική του παραμένει καθηλωμένη σε παρωχημένα ιδεολογικά σχήματα, περισσότερο για να εκφράσει πολιτική αντιπαράθεση και να επιβεβαιώσει την αντι-ιμπεριαλιστική του γραμμή, παρά για να στηρίξει ουσιαστικά την ειρήνη και τους ανθρώπους που υποφέρουν.
Εν μέσω μιας ιστορικής στιγμής, όπου οι όμηροι επιστρέφουν και οι διεθνείς προσπάθειες συμφιλίωσης προχωρούν, το ΚΚΕ επιλέγει να παραμένει προσκολλημένο σε μια γραμμή που υπονοεί ότι η ειρήνη είναι ύποπτη, αμφισβητεί τα αποτελέσματα και μετατρέπει τη διπλωματία σε ιδεολογικό σόου. Οι μάσκες έπεσαν: η ειρήνη γίνεται αντικείμενο αμφισβήτησης, και η πολιτική γραμμή του κόμματος αποκαλύπτει ότι η αληθινή ανησυχία δεν είναι η συμφιλίωση, αλλά η διατήρηση μιας σταθερής αντιπαράθεσης.
