Τι σημαίνουν τα… ερωτήματα σχετικά με την εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη; Διότι άλλο η κριτική σε αποφάσεις της και για το κατά πόσο λαμβάνονται σύμφωνα με την κείμενη νομοθεσία και άλλο να μη μας αρέσουν επειδή δεν μας εξυπηρετούν.
Η φράση της Ράνιας Θρασκιά, της βουλευτή που εξελέγη με τον ΣΥΡΙΖΑ και πλέον βρίσκεται στο ΠΑΣΟΚ, σύμφωνα με την οποία «κάθε προοδευτικός πολίτης δικαιούται να κλονίζεται η εμπιστοσύνη του στη Δικαιοσύνη», προκαλεί εύλογα ερωτήματα. Όπως και η πρόσφατη δήλωση του Νίκου Ανδρουλάκη, αλλά και του Σωκράτη Φάμελλου, ο οποίος είπε ότι εμπιστεύεται τη Δικαιοσύνη, αλλά όχι κάποια πρόσωπά της.
Και ενώ σε όλα τα υπόλοιπα κράτη νόμος δεν είναι το δίκιο του εργάτη, αλλά αυτός που ψηφίζεται από τη νομοθετική εξουσία και εφαρμόζεται από τη δικαστική, δυστυχώς στην Ελλάδα τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Η Δικαιοσύνη βρίσκεται πάντα στο στόχαστρο. Αλλά άλλο η κριτική, άλλο η στοχοποίηση όπως αυτή εξελίσσεται με αφορμή διάφορες υποθέσεις.
Δυστυχώς, επίσης, ο θεσμός αρκετές φορές εργαλειοποιήθηκε από τους πολιτικούς. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι υπήρξε αρμόδιος υπουργός που κατηγόρησε την κυβέρνησή του ότι είχε δημιουργήσει παραϋπουργείο Δικαιοσύνης.
Σε κάθε περίπτωση, το ερώτημα παραμένει: τι σημαίνει το «δεν εμπιστεύομαι τη Δικαιοσύνη» ή το «δεν εμπιστεύομαι κάποιους εκ των λειτουργών της»; Πού μπορεί να οδηγήσουν τέτοια ερωτήματα, όταν τίθενται υπό τη σκιά έντονων πολιτικών αντιπαραθέσεων; Και ποιον, τελικά, εξυπηρετεί αυτή η αμφισβήτηση, όταν γίνεται από κοινοβουλευτικά κόμματα που έχουν κυβερνήσει;
Πώς άραγε θα πρέπει να αισθανθεί ένας πολίτης, όταν εκτιμά πως δεν βρίσκει το δίκιο του, την ώρα που πολιτικά κόμματα προβαίνουν σε ανάλογες θέσεις; Και πώς αναμένουν κάποιοι ότι θα αντιδράσει; Δεν είναι αστείο το παιχνίδι με τους θεσμούς και όλοι πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους.
* To άρθρο δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση του «Μανιφέστο»
