Η πρόταση Ραγκούση, Ζαχαριάδη, Θεοχαρόπουλου να ενταχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ στους Ευρωσοσιαλιστές και να αποχωρήσει από την Ευρωπαϊκή Αριστερά έχει ενδιαφέρον και προϊστορία. Κατ’ αρχάς, να πω ότι συμφωνώ. Ο ΣΥΡΙΖΑ, αν θέλει να λέγεται κόμμα εξουσίας, πρέπει να ανήκει σε μία μεγάλη ευρωπαϊκή ομάδα, η οποία έχει απογαλακτιστεί από «αφελείς ριζοσπαστισμούς» και «ακραίες αντιλήψεις». Θα πρότεινα, μάλιστα, η αποχώρηση από την Ευρωπαϊκή Αριστερά να τεθεί στο επερχόμενο συνέδριο και εκεί θα φανεί πόσοι επιθυμούν ένα κόμμα εξωστρεφές, με σύγχρονο ευρωπαϊκό προσανατολισμό, απαλλαγμένο από αναχρονιστικές ιδεοληψίες και «σάλτσες πουμαρό». Αν και θεωρώ ότι η πρόταση δεν έχει πολύ μέλλον, θα είχε κοινωνιολογικό –έστω– ενδιαφέρον να τεθεί σε ψηφοφορία… Βέβαια, ακόμα και να κατάφερνε να επικρατήσει η πρόταση, τα πράγματα δεν θα ήταν ρόδινα.
Τον Μάρτιο του 2020, ο Νίκος Ανδρουλάκης είχε ζητήσει την αποβολή Τσίπρα από τους Ευρωσοσιαλιστές, όπου συμμετείχε ως παρατηρητής. Το ΠΑΣΟΚ ως ιδρυτικό μέλος της ευρωομάδας και το μοναδικό πανευρωπαϊκά κόμμα που κατέχει τον τίτλο του επίτιμου μέλους, έχει βαρύνουσα σημασία. Τα προβλήματα του ΣΥΡΙΖΑ, όμως, δεν σταματούν εκεί. Τον Φεβρουάριου του 2018, ο Μελανσόν είχε ζητήσει την έξωση του κόμματος και από την ευρωομάδα της Αριστεράς (GUE/NGL) διότι «με την επιβολή σκληρών νεοφιλελεύθερων Μνημονίων και αδίστακτων μέτρων λιτότητας ευτέλισε κάθε έννοια της Αριστεράς». Πάντως, ο μόνος που χαίρεται είναι ο Γιάννος Παπαντωνίου, καθώς βλέπει την αλήστου μνήμης φράση του «όλοι για τον Σοσιαλισμό αγωνιζόμαστε, σύντροφοι» να επιβεβαιώνεται άλλη μια φορά.
