Ακουσα με πολλή προσοχή την τοποθέτηση του Κυριάκου Μητσοτάκη για το νομοσχέδιο του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών, κατά τη συνέντευξή του στον Γιώργο Κουβαρά. Πέραν των εντελώς ανθρώπινων παραδειγμάτων που έθεσε στον διάλογο για τα υπαρκτά προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα ομόφυλα ζευγάρια στην καθημερινότητά τους και τα οποία θα εξαλειφθούν από το νέο πλαίσιο, θα κάνω μια πιο αποστασιοποιημένη προσέγγιση, η οποία απαντά σε κάποιες επιφυλάξεις που διαβάζω εδώ και καιρό στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, οι οποίες προέρχονται κατά κόρον από δεξιό κοινό.
Μετά την τοποθέτηση του πρωθυπουργού, οι αντιρρήσεις που μπορεί να είχε ο δεξιός ψηφοφόρος είναι πλέον άνευ ουσίας: ούτε ο θεσμός της οικογένειας θίγεται, με τα ακατανόητα «Γονέας 1 - Γονέας 2», ούτε επιτρέπεται στον οποιονδήποτε να αποκτά, διά οικονομικής συναλλαγής, παιδιά «κατά παραγγελία» από παρένθετες μητέρες. Συνεπώς, η διαδικασία για το ποιος μπορεί υιοθετεί ένα παιδί παραμένει ακριβώς η ίδια που ήταν από το μακρινό 1946. Σημειωτέον ότι ήδη από τότε μπορούσε μια γυναίκα μόνη της ή ένας άνδρας μόνος του να υιοθετήσει ένα παιδί. Ετσι, ο ίδιος αυστηρός έλεγχος που υπάρχει από το 1946 θα συνεχίσει να υπάρχει και μετά. Και δεν νομίζω να έχει κανένας την άποψη ότι οι υιοθεσίες στην Ελλάδα γίνονταν με ευκολία. Αντιθέτως, η μόνιμη κριτική είναι ότι τα κριτήρια είναι τόσο αυστηρά, που η υιοθεσία καθίσταται δύσκολη. Περαιτέρω, το νομοσχέδιο δεν υιοθετεί τραγελαφικές προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ για «εξαφάνιση» των δύο φύλων και την υιοθέτηση woke ορολογίας.
