Τελικά, υπάρχει κοινωνική ομάδα που πρέπει να εξαιρείται από τον έλεγχο;
Υπάρχουν πολίτες πρώτης και δεύτερης ταχύτητας; Μπορεί σε μια δημοκρατία να θεωρείται ο έλεγχος απειλή; Ή μήπως είναι θεμέλιο της ισονομίας;
Η Ελλάδα, η χώρα της «φαιδράς πορτοκαλέας», έχει δυστυχώς μακρά παράδοση στο να αντιδρά όχι απέναντι στην αδικία, αλλά απέναντι στη διαφάνεια.
Σήμερα, ένα από τα βασικά ζητήματα που αναδεικνύονται μέσα από τις αγροτικές κινητοποιήσεις δεν είναι πια οικονομικό. Και εδώ προκύπτει το κρίσιμο ερώτημα: αφού τα δίκαια αιτήματα έχουν σε μεγάλο βαθμό ικανοποιηθεί, μήπως τελικά όσοι παραμένουν στα μπλόκα έχουν πρόβλημα όχι με τα μέτρα, αλλά με τον ίδιο τον έλεγχο;
Δεν αντιδρούν όλοι οι αγρότες. Από τους περίπου 400.000 που δηλώνονται ως αγρότες στην Ελλάδα, μόλις 5.000-6.000 τρακτέρ βρίσκονται στα μπλόκα σε όλη τη χώρα. Μια μικρή μειοψηφία εμφανίζεται να μιλά στο όνομα των πολλών. Και αυτό που πλέον συζητάται ανοιχτά στην κοινωνία είναι αν η αντίδραση αφορά τη διαφάνεια: τις διασταυρώσεις στοιχείων, την ΑΑΔΕ, τον ΟΠΕΚΕΠΕ.
Τι άλλο εξηγεί τις «επιδοτήσεις-φαντάσματα» που αποκαλύπτονται; Τα «χωράφια-φαντάσματα» που δηλώνονταν επί χρόνια; Πόρους που κατευθύνθηκαν εκεί που δεν έπρεπε, εις βάρος των πραγματικών παραγωγών και της κοινωνίας συνολικά; Είναι τυχαίο ότι κάθε προσπάθεια ελέγχου συναντά τόσο σφοδρή αντίδραση;
Την ίδια στιγμή, όλοι οι υπόλοιποι πολίτες ελέγχονται καθημερινά: ιδιωτικοί υπάλληλοι, ελεύθεροι επαγγελματίες, ευσυνείδητοι δημόσιοι υπάλληλοι. Όλες οι κοινωνικές ομάδες ζητούν το ίδιο: δικαιοσύνη και ίσους κανόνες.
Η κοινωνία σήμερα ζητά δικαιοσύνη. Έλεγχο για όλους. Γιατί σε ένα κράτος δικαίου δεν υπάρχουν προνομιούχοι. Υπάρχουν μόνο ίσοι απέναντι στον νόμο. Αυτό είναι ισονομία. Αυτό είναι δημοκρατία.
