Διαβάζω δεκάδες ελληνικά και ξενόγλωσσα άρθρα για την ταπεινότητα με την οποία έζησε ο Πάπας Φραγκίσκος(επέλεξε έναν ξενώνα του Βατικανού και όχι την πολυτελή παπική κατοικία) και το πόσο σεμνά ήθελε να ταφεί χωρίς τη μεγαλοπρέπεια που αρμόζει στο ύπατο αξίωμα του. Καμία ταπεινότητα. Ήταν κομμάτι του ρόλου του.
Ο Φραγκίσκος οργάνωσε τόσο τη θητεία του, όσο και τα της ταφής του κατά τρόπον ώστε να διαφέρει από τους προκατόχους του. Και τούτο διότι ήθελε η παπική θητεία του να στείλει ένα ξεχωριστό μήνυμα.
Από την πρώτη μέρα ανάληψης των καθηκόντων του, εξέπεμψε την εικόνα του «Πάπα των Φτωχών». Για τους φτωχούς, αυτό δεν σήμανε καμία απολύτως αλλαγή. Οι φτωχοί παρέμειναν φτωχοί (ίσως και φτωχότεροι από το 2013 που ανέλαβε καθήκοντα).
Για τον θεσμό όμως είχε μεγάλη σημασία. Εάν ο Πάπας παρέμενε προσηλωμένος στη μεγαλοπρέπεια των χρυσοποίκιλτων αμφίων και της πολυτέλειας, ο θεσμός θα καταντούσε έτι περισσότερο γραφικός και απομονωμένος. Για αυτό ο Πάπας έπρεπε να είναι κοντά στο ποίμνιο. Ιδίως στο δοκιμαζόμενο ποίμνιο.
Για να το πετύχει αυτό, έπρεπε να είναι προσιτός και απλός. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο το Κονκλάβιο εξέλεξε έναν «φτωχό» Λατινοαμερικανό. Για να εξυπηρετήσει την ανάγκη που είχε ο θεσμός να έρθει κοντά στο ποίμνιο. Να γίνει ο Πάπας προσιτός στον κάθε πιστό. Και αυτό το πέτυχε απόλυτα ο Φραγκίσκος.
Στο δεύτερο επεισόδιο της εξαιρετικής σειράς του P. Sorrentino, The Young Pope (2016), ο Jude Law υποδυόμενος τον νεοεκλεγέντα Πάπα καλεί την υπεύθυνη μάρκετινγκ του Βατικανού να της υποδείξει ότι ο Πάπας (όπως όλα τα pop είδωλα) πρέπει να είναι απρόσιτος στο κοινό και να μην φαίνεται η εικόνα του με την πρώτη ευκαιρία. Μάλιστα φέρνει για παράδειγμα τους Daft Punk, τον Bansky και τον Kubrick οι οποίοι μεγαλούργησαν μακριά από τα φώτα και ακόμα πιο μακριά από τους οπαδούς τους. Το ακριβώς αντίθετο δηλαδή από το ποντιφικάτο του Φραγκίσκου.
