Η επόμενη μεγάλη μάχη των κομμάτων είναι οι εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης τον προσεχή Οκτώβριο. Βέβαια, το διάστημα που απομένει για την επιλογή υποψήφιων δημάρχων και περιφερειαρχών και την κατάρτιση ψηφοδελτίων είναι ελάχιστο, καθώς πρέπει να έχει ολοκληρωθεί μέχρι το τέλος Αυγούστου.
Σε αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο, ο Διονύσης Τεμπονέρας, μιλώντας στο ραδιόφωνο των «Παραπολιτικών», δήλωσε ότι «είναι ανοιχτό το ενδεχόμενο ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ να κατέβουν από κοινού στις αυτοδιοικητικές εκλογές».
Να έχουν, δηλαδή, κοινούς υποψήφιους δημάρχους και περιφερειάρχες. Ομολογώ ότι σαν σκέψη από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ είναι σχετικώς έξυπνη.
Αναζητούν κοινούς υποψηφίους με το ΠΑΣΟΚ για να κρυφτούν πίσω από τις επιλογές του Ανδρουλάκη και να μη χρεωθούν έναν ακόμη οδυνηρό όλεθρο. Θεμιτό σε έναν βαθμό διότι πολιτική κάνουμε, δεν μοιράζουμε αντίδωρο στην εκκλησία. Λίγο αργότερα την ίδια μέρα, βέβαια, κύκλοι ΠΑΣΟΚ άδειαζαν ηχηρά τον Τεμπονέρα, λέγοντας ότι «κεντρικό deal ούτε μπορεί να γίνει ούτε θα γίνει. Δεν έγινε όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στο 31%, θα γίνει τώρα που είναι στο 17%;».
Αναμενόμενη αντίδραση, καθώς στην Αυτοδιοίκηση το ΠΑΣΟΚ εμφανίζει πολύ ισχυρότερη δυναμική από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος, μετά τις δύο εκλογικές ήττες που υπέστη, μπορεί μόνο να ελπίζει σε ευνοϊκά αποτελέσματα μόνο «διά της προσκολλήσεως» σε ισχυρές τοπικές υποψηφιότητες του ΠΑΣΟΚ.
Ωστόσο, και στο στρατόπεδο της Νέας Δημοκρατίας υπάρχει σχεδιασμός και μπόλικη σκέψη, ιδίως για τις υποψηφιότητες στο πρόσωπο του περιφερειάρχη. Ο πρωθυπουργός έχει δηλώσει προ των εκλογών του Μαΐου ότι οι επιλογές του κόμματος στις περιφερειακές εκλογές του 2019 θα στηριχθούν εκ νέου, εφόσον επιθυμούν οι ίδιοι οι ενδιαφερόμενοι να τεθούν εκ νέου στην κρίση των τοπικών κοινωνιών. Πάντως, δεν καταγράφουν όλοι οι εν ενεργεία περιφερειάρχες θετικά σχόλια και αυτό είναι που δημιουργεί προβληματισμό.
Η διαδικασία του χρίσματος σε αιρετούς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης δεν είναι εύκολη υπόθεση, καθώς διαφέρει από την κεντρική πολιτική σκηνή, αφού εδώ και χρόνια οι εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης τείνουν να «αποχρωματιστούν» κομματικά, και αυτός είναι ένας λόγος που δημιουργεί πονοκέφαλο στα κόμματα.
