Η αύξηση του κατώτατου μισθού δεν είναι η πανάκεια που θα εξαλείψει τα προβλήματα που έχει η ελληνική οικογένεια, από την εποχή τού «λεφτά... υπάρχουν» μέχρι τα δύσκολα χρόνια των Μνημονίων.
Δηλαδή πολιτικών που απέδειξαν στην πράξη πως όταν κινείσαι στα άκρα, όχι μόνο δεν βοηθάς τους πολλούς και αδύναμους, αλλά τους οδηγείς με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή.
Αυτό δεν είναι θεωρία, αλλά η αλήθεια. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, παρότι κατηγορείται από τους πολιτικούς αντιπάλους της ως νεοφιλελεύθερη, με την απόφασή της για τον κατώτατο μισθό απέδειξε για άλλη μια φορά ότι κινείται στο μέσον της κοινωνικής πολιτικής και στήριξης των εισοδημάτων. Ούτε ασπάστηκε τις θεωρίες τού «λεφτά... υπάρχουν», μοιράζοντας πλούτο που βγαίνει από τις επιχειρήσεις –μικρές ή μεγάλες– του ιδιωτικού τομέα, αλλά ούτε και τις σκληρές μνημονιακές πολιτικές, οι οποίες οδήγησαν σε απόγνωση και σε καταστροφή.
Αυτά μάλλον δεν πείθουν τους μαθητευόμενους... μάγους της αντιπολίτευσης, που πήραν πάλι το μαγικό ραβδάκι τους και άρχισαν πάλι να υπόσχονται στους πάντες τα πάντα.
Το κακό για ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και λοιπούς, είναι ότι κυβέρνησαν και έχουν πολιτικό και οικονομικό αποτύπωμα. Αρα οι υποσχέσεις τους θα είχαν μια κάποια αξία, εάν τις εφάρμοζαν όταν ήταν στην κυβέρνηση. Κάτι που δεν το έκαναν. Με το να υπόσχονται για άλλη μια φορά λαγούς με πετραχήλια, απλά μεγαλώνουν το μέγεθος της αναξιοπιστίας τους. Εάν δεν το καταλαβαίνουν, είναι πρόβλημά τους.
Ταυτόχρονα, υπάρχουν και οι κοινωνικοί εταίροι, που βγήκαν στα παράθυρα να διαμαρτυρηθούν, ισχυριζόμενοι ότι καλύπτονται οι ανάγκες των εργαζομένων, παρ’ ότι οι ίδιοι είχαν προτείνει μικρότερες αυξήσεις. Εάν συνεχίσουν, θα με αναγκάσουν να πω ονόματα και διευθύνσεις, για να φανεί το μέγεθος της αναξιοπιστίας και της υποκρισίας τους.
Γι’ αυτό, αν δεν μπορεί να σοβαρευτεί η αντιπολίτευση, καλό θα είναι να σοβαρευτούν αυτοί...
