Αυτή η συζήτηση για τα προγράμματα, που άνοιξε με πρωτοβουλία του Αλέξη Τσίπρα, θυμίζει το δολοφόνο που επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος. Και σε ό,τι αυτό αφορά την Αριστερά, δεν συνιστά σοσιαλιστικό παράδοξο. Αλλά σε ό,τι αφορά την Κεντροαριστερά, την οποία φιλοδοξεί να εκφράσει το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη, η σύγχυση είναι προφανής: Οι θέσεις που διατυπώνουν τα στελέχη του δεν συνάδουν με τις θέσεις της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, πλην μιας τάσης της που εμφορείται από τις ιδέες του Κόρμπιν.
Φαίνεται, λοιπόν, αυτή η τάση ότι κυριαρχεί στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, δημιουργώντας μια σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ, που έχει σημείο αναφοράς την επιβολή φόρων με πρόσχημα την κοινωνική δικαιοσύνη όπως τη φαντασιώνονται οι ηγεσίες τους. Ούτε όμως ο κ. Ανδρουλάκης ούτε ο κ. Τσίπρας έχουν αντιληφθεί ότι οι προτάσεις τους έχουν απορριφθεί και μετ’ επαίνων έχουν αποδοκιμαστεί από τη μεσαία τάξη, για την οποία, υποτίθεται, εμφανιζόμενοι ως «ερωτευμένοι πιγκουίνοι» ενδιαφέρονται. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι προτάσεις τους δεν συνεισφέρουν στη βελτίωση του φορολογικού συστήματος: το οποίο ασφαλώς δεν είναι φιλελεύθερο και εμφανώς είναι αναποτελεσματικό.
Αλλά έχει σημασία ποιος το λέει: αυτός που μείωσε φόρους και εισφορές και δεσμεύεται για συνεχείς μειώσεις ή αυτοί που φόρτωσαν με φόρους και χρέη τη μεσαία τάξη; Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αυτή τη φορά πρέπει να είναι πιο τολμηρός προχωρώντας σε ριζικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις: σ’ ένα φιλελεύθερο μανιφέστο που θα διαλύσει τους μύθους της Αριστεράς περί δίκαιης κατανομής των βαρών.
