Οι κινήσεις του Νίκου Ανδρουλάκη, πριν και μετά από το αποτέλεσμα των εκλογών της 21ης Μαΐου, δείχνουν ότι έχει επιλέξει δεκαετία και χώρο: το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ’80 και την Αριστερά. Διόλου τυχαία, μια και ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν του επέτρεψε να αμφισβητήσει –έστω και σε επίπεδο ρητορικής– την κυριαρχία του στον κεντρώο χώρο.
Με την τακτική του ώθησε τον Νίκο Ανδρουλάκη στα αριστερά, «διευκόλυνοντάς» τον να οδηγήσει το ΠΑΣΟΚ εκεί όπου εξ αρχής πίστευε ότι ανήκει. Τόσο γιατί ιδεολογικά δεν είχε ποτέ σχέση με τις εκσυγχρονιστικές δυνάμεις του Κέντρου όσο γιατί πιστεύει ότι το ΠΑΣΟΚ και όχι ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει αυθεντικά την αντιδεξιά πολιτική.
Από την πλευρά του ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είχε λόγο να τον ενθαρρύνει προκειμένου να εγκαταλείψει τις εμμονές του: ότι η ΝΔ είναι η… συντηρητική Δεξιά που είχε και συνεχίζει να έχει στο μυαλό του ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ.
Με αυτή την τακτική τον κράτησε «ζωντανό» ώστε να αμφισβητήσει από τον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ την πατρότητα της αντιδεξιάς ρητορικής και εν συνεχεία να γίνει… Τσίπρας στη θέση του Τσίπρα.
Και μπορεί ο Νίκος Ανδρουλάκης να πιστεύει ότι θα του… «βάλει τα δυο τους πόδια σ’ ένα παπούτσι», αλλά αυτό που βλέπουμε είναι ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης εκτός από κυβέρνηση θα σχηματίσει και αντιπολίτευση: με μια πολυθρόνα για δύο στην αριστερά και με περισσότερους από δύο δεξιούς ψάλτες στη δεξιά του Κυρίου.
