Ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε επιτέλους να συγκεντρώσει τις απαραίτητες υπογραφές για την πρόταση προανακριτικής για την τραγωδία στα Τέμπη. Κι ενώ θα περίμενε κανείς λίγη σοβαρότητα ή έστω διακριτικότητα, μόλις δύο ημέρες πριν, οι ίδιοι πανηγύριζαν για την αθώωση της Ρένας Δούρου στο Μάτι. Όχι, δεν κρατήθηκαν ούτε για τα προσχήματα. Στη λογική του «όταν αφορά τους άλλους, φωνάζουμε – όταν φταίμε εμείς, αποσιωπούμε», ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει ρεσιτάλ πολιτικής υποκρισίας.
Η πιο αποκαλυπτική στιγμή δεν ήταν η ανακοίνωση του κόμματος, αλλά η «γλώσσα που ξέφυγε» από την Κατερίνα Νοτοπούλου. Σε τηλεοπτική εμφάνιση, με στόμφο και περηφάνια, πανηγύρισε για τη δικαίωση Δούρου, αποδεικνύοντας ότι το κόμμα ουδέποτε ένιωσε τύψεις ή βάρος για τα εγκληματικά λάθη στο Μάτι. Και ύστερα, με απόλυτη σοβαροφάνεια, κήρυξαν… σταυροφορία δικαιοσύνης για τα Τέμπη. Η μνήμη τους κοντή, αλλά των πολιτών όχι.
Η δήλωση του ΣΥΡΙΖΑ περί «αίσθησης ευθύνης» και «δέσμευσης στην κοινωνία» αγγίζει τα όρια της πρόκλησης. Πόση αξιοπιστία μπορεί να έχει ένα κόμμα που θεωρεί ότι για τις δικές του τραγωδίες «δεν υπάρχουν πολιτικές ευθύνες», αλλά για τις τραγωδίες των άλλων «πρέπει να στηθούν εξεταστικές»; Όταν τους αφορά η ευθύνη, την βαφτίζουν πολιτική στοχοποίηση. Όταν αφορά άλλους, την ονομάζουν «κάθαρση». Δύο μέτρα και δύο σταθμά – όπως πάντα.
Ας μην γελιόμαστε. Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τίποτα περισσότερο από πολιτικό σόου, σε μια στιγμή που η κοινωνία ζητά ενότητα και σοβαρότητα. Με «κακούργημα» στα χείλη και απειλές περί ποινικών ευθυνών για τον Πρωθυπουργό, ο ΣΥΡΙΖΑ επιστρέφει στο γνώριμο γήπεδο της τοξικότητας, ευελπιστώντας να συσπειρώσει τα ερείπια μιας διαλυμένης αντιπολίτευσης. Για άλλη μια φορά, το κόμμα δείχνει πως, αντί για δικαιοσύνη, επιδιώκει απλώς εκδίκηση – και εντυπώσεις.
