Όσα εκτυλίχθηκαν την περασμένη Παρασκευή, στο έκτακτο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, είναι εικόνες ντροπής για κάθε δημοκρατικά σκεπτόμενο πολίτη, καθώς ο εμφύλιος πόλεμος εξελίχθηκε μεταξύ των δύο κύριων εκφράσεων του κόμματος, του νεοσταλινισμού και του νεο-λαοπλανισμού.
Οι πολιτικές ενέργειες του ΣΥΡΙΖΑ, η λασπολογία, η προσπάθεια ελέγχου των εξουσιών και η σκευωρία της Novartis αποκάλυψαν τον νεοσταλινικό χαρακτήρα του, ως ένα ολοκληρωτικό μόρφωμα, για το οποίο η εξουσία με κάθε τρόπο είναι ο μοναδικός στόχος. Η συνέχεια με το εσωκομματικό πραξικόπημα και τον αποκλεισμό του Στέφανου Κασσελάκη, όπως ο ίδιος καταγγέλλει, πιστοποίησαν με κάθε επισημότητα τον αντιδημοκρατικό χαρακτήρα του.
Από την άλλη πλευρά, ο Στέφανος Κασσελάκης ήρθε επιστρατεύοντας την υπερπροβολή, το απολίτικ Lifestyle, επενδύοντας στη λάσπη, τον λαϊκισμό και τις δολοφονίες χαρακτήρων, προσπαθώντας να αναρριχηθεί στην εξουσία «ως κάτι νέο», χρησιμοποιώντας βαριές εκφράσεις και προβάλλοντας τον εαυτό του συνεχώς δίπλα στον κόσμο, ως «μέρος τους» και «εκφραστής τους», υποσχόμενος ακοστολόγητες και εξωπραγματικές παροχές, κερδίζοντας έτσι επάξια τον τίτλο του «λαοπλάνου».
Δώρο στη δημοκρατία
Προφανώς, η πολυφωνία είναι ένα όπλο για τη δημοκρατία. Ωστόσο, όταν ένας πολιτικός φορέας χρησιμοποιεί αθέμιτες ενέργειες, προπαγάνδα και εργαλεία χειραγώγησης, παύει να θεωρείται ότι ανήκει στο λεγόμενο «δημοκρατικό» τόξο και μοιραία σβήνει από την πολιτική σκηνή, κάνοντας ένα δώρο στο πολίτευμα - άλλως, ακολουθεί την τάση του σταλινισμού ή του λαοπλανισμού.
