Κοιτάζω τις φωτογραφίες που ελήφθησαν έξω από τη γυάλινη πόρτα του σκυλάδικου όπου διεξήχθη το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, είναι έξαλλοι, θυμωμένοι, τσαλακωμένοι, είναι κουρασμένοι, νηστικοί, διψασμένοι, ξάγρυπνοι, είναι ελαφρά ντυμένοι, ό,τι πρέπει για το μεσημέρι, πέφτει η νύχτα, κάνει κρύο, είναι ακόμη με κολλημένο το μάγουλο στο ραγισμένο τζάμι.
Ράγισε κι έγινε συντρίμμια το ζιγκουράτ της Αριστεράς, με τη σκόνη στο πέτο και τη γλώσσα στεγνή προσπαθούν να βγάλουν φωνή, ακούγεται μόνο ο «επιθανάτιος ρόγχος», άναρθρα και με απειλές ο ένας προς τον άλλον – όλοι μαζί κάποτε σύντροφοι και μηλαδέρφια, τώρα εχθροί και με πολλά ράμματα ο ένας για τη γούνα του άλλου, θα βγάλουν ψωμί οι δικηγόροι όσο θα βγάζουν ο ένας το μάτι του άλλου. Μωσαϊκός νόμος.
Κοιτάζω τα πρόσωπα, σκέφτομαι πώς φτάσαμε ως εδώ. Έτρεξε ο χρόνος με έχθρα και χολή, ειπώθηκαν λόγια βαριά, «στα τέσσερα» κυλίστηκε η κοινωνία, δόθηκε το παράγγελμα από άμβωνος, τα χαιρέκακα γελάκια αποτυπώθηκαν στα φιλμ εκείνης της εποχής που ακούγαμε αγγλικά με ελληνική προφορά και ελληνικά με αγγλική. Αποφορά.
Κλείνει τώρα το κεφάλαιο της κόκκινης ιστορίας – ανοίγει ένα ακόμη που φαίνεται πως θα γραφτεί με πιο σκουρόχρωμα μελάνια. Ο μέλας ζωμός που ήπιαμε δεν θα γίνει νέκταρ και αμβροσία εάν δεν έχουμε τα μάτια ανοιχτά – κυρίως όμως τον ορίζοντα. Αλλιώς με τα αποφόρια της ιστορίας θα συνομιλούμε γυρνώντας πίσω ώσπου να φτάσουμε στο προπατορικό αμάρτημα, το οποίο έχει ήδη παραγραφεί, άλλαξε ο ποινικός κώδικας…
