Υπέρ της συμπόρευσης με τον Αλέξη Τσίπρα τάσσεται με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Σωκράτης Φάμελλος. Με την εισήγησή του στην Πολιτική Γραμματεία, επισήμανε ότι «οι παράλληλες πορείες μας οφείλουν να συγκλίνουν στον κοινό στόχο ενός ισχυρού προοδευτικού πόλου, με συγκρότηση προγραμματικής πρότασης και υπέρβαση των διαχωριστικών γραμμών συνολικά στον προοδευτικό χώρο, με γνώμονα τα συμφέροντα της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας και στη βάση των Αριστερών ιδεών και αξιών».
Εν ολίγοις, ο Φάμελλος μπροστά στη βεβαιότητα της εξάτμισης του ΣΥΡΙΖΑ, δηλώνει με κατηγορηματικό τρόπο «να πάμε με τον Αλέξη όσο είναι νωρίς». Και δεν θα μπορούσε να κάνει αλλιώς. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα έχει ήδη σβήσει. Κρατά ακόμη ένα μικρό ποσοστό στις δημοσκοπήσεις λόγω «κεκτημένης ταχύτητας».
Με την κίνηση αυτή, ο Φάμελος ζυγίζει την κατάσταση και επιδιώκει δύο πράγματα. Κατά πρώτον, ο ίδιος προσπαθεί να παρουσιαστεί ως παράγοντας - εγγυητής ενός ισχυρού προοδευτικού πόλου και όχι ως ο αντιδραστικός διασπάστης.
Κατά δεύτερον, μετατοπίζει όλο το βάρος του εγχειρήματος σε αυτόν που θα ηγηθεί της προσπάθειας, δηλαδή στον Αλέξη Τσίπρα. Ο οποίος από τη μεριά του φοβάται να κάνει την κίνηση διότι ζυγίζει και ξαναζυγίζει όλα τα δεδομένα. Και φοβάται ότι ζυγίζει και ο λαός και στο τέλος θα του πει «σύντροφε Αλέκο, εμετρήθης, εζυγίσθης και ευρέθης ελλιπής».
Στο ζύγι βρίσκεται και η Μαρία Καρυστιανού, η οποία αφενός βλέπει ότι τα υπάρχοντα κόμματα της Αντιπολίτευσης είναι εντελώς καμένα και προσπαθεί να κρατήσει αποστάσεις από αυτά, αφετέρου ζυγίζει τη δημιουργία ενός νέου κόμματος, η οποία δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση.
Εκείνος που δεν ζυγίζει απολύτως τίποτα είναι ο Νίκος Ανδρουλάκης. Κινείται σε έναν δικό του κόσμο, στον οποίο το ΠΑΣΟΚ είναι ένα βήμα πριν γίνει κυβέρνηση και ο ίδιος ένα βήμα πριν γίνει πρωθυπουργός…
