Η αλήθεια είναι ότι βλέποντας από μακριά την παρέα των πιτσιρικάδων –κανονικών, όχι ημιπιτσιρικάδων– το τελευταίο που θα περίμενε κανείς πλησιάζοντας είναι να τους ακούς να μιλoύν για πολιτική αργά το βράδυ. Εκεί που μαζεύονται και τα λένε, στις πλατείες και στα παγκάκια.
Κι όμως μιλούσαν. Και μιλούσαν για τον Αλέξη Τσίπρα. «Κάνει νέο κόμμα» λέει ο ένας. «Ναι, έφυγε από εκεί που ήταν» σχολιάζει ο άλλος και ένας τρίτος ρωτά «πού ήταν» για να λάβει την απάντηση «στον ΣΥΡΙΖΑ» και να γυρίσει με απορία «α, ναι; Δεν είχε φύγει στις εκλογές;»
Το κορυφαίο όμως ήταν το σχόλιο του πρώτου μετά από αυτήν τη στιχομυθία. «Θα γυρίσει λέει για να κυβερνήσει, καλά δεν ήταν πρωθυπουργός;» για να παρέμβει ο τελευταίος λέγοντας: «Έλα τώρα, ο man νομίζει πως η Λέσβος και η Μυτιλήνη είναι δύο νησιά».
Ήταν πραγματική έκπληξη και η συζήτηση για τα πολιτικά, έστω και σύντομη, αλλά και η γνώμη των πιτσιρικάδων για τον πάλαι ποτέ αντισυστημικό εκφραστή του λαού και κυρίως της νεολαίας όπως αυτοπροσδιοριζόταν. Αυτός που κάποιοι έλεγαν ότι ξεσήκωνε τα πλήθη ενώ στην πραγματικότητα πάτησε πάνω στο κύμα της οργής που έφερε η οικονομική κρίση το 2010 και το μνημόνιο του Γιώργου Παπανδρέου.
Τα πράγματα είναι απλά: από το ωσαννά στην απαξίωση ο δρόμος είναι πολύ μικρός, σχεδόν ελάχιστος. Το να τον διαβεί κάποιος είναι πολύ πιο εύκολο, ειδικά όταν πιστεύει πως μπορεί να παρασύρει τα πλήθη, να ξεσηκώσει τον κόσμο και να κυβερνήσει απαλλαγμένος από τα βάρη του παρελθόντος.
Θα το επιχειρήσει ο Αλέξης Τσίπρας; Λένε ότι θα το κάνει. Τότε όμως θα έχει και την ανάλογη πολιτική αντιμετώπιση από τους πολιτικούς αντιπάλους, κυρίως όμως από τους φίλους και τους συντρόφους που τον περιμένουν στη γωνία. Και αυτό είναι το χειρότερο διότι αν διαπιστώσουν πως τελειώνει η πολιτική καριέρα τους τότε σίγουρα θα πάρουν και κάποιους άλλους μαζί τους.
