Το «χωρίς εμένα δεν υπάρχει ΣΥΡΙΖΑ» που καλλιεργεί ο Αλέξης Τσίπρας δεν πείθει κανέναν στον δρόμο για μια ακόμα ήττα - Τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα, ώστε να μπορεί κανείς να εκτιμήσει το μετεκλογικό τοπίο στο εσωτερικό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, καθώς στο παρασκήνιο υπάρχουν επιμέρους αδυσώπητοι ανταγωνισμοί στο προεδρικό μπλοκ, που μπορεί να λάβουν χαρακτήρα ανεξέλεγκτης σύγκρουσης
ΙΟΥΛΙΑ ΣΚΟΥΡΤΗ
Το σενάριο της ήττας του ΣΥΡΙΖΑ στις εθνικές εκλογές έχει ενεργοποιήσει τις ηγετικές φιλοδοξίες των επίδοξων διαδόχων του Α. Τσίπρα, ενώ δείχνει να προβληματίζει και τα ιστορικά στελέχη του κόμματος, τα οποία με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο θα κληθούν να πάρουν θέση απέναντι στις συνέπειες που θα υπάρξουν μετά από ένα ακόμη δυσμενές εκλογικό αποτέλεσμα. Δηλαδή ποια στάση θα κρατήσουν απέναντι στον Α. Τσίπρα, εάν θα του δώσουν την ευκαιρία να ηγηθεί εκ νέου του κόμματος στις επαναληπτικές εκλογές ή θα τον συμβουλεύσουν να «μοιράσει» τις ευθύνες στη διοίκηση του κόμματος, δρομολογώντας τη δομή μιας «συλλογικής» ηγεσίας.
Τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα, ώστε να μπορεί κανείς να εκτιμήσει το μετεκλογικό τοπίο στο εσωτερικό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, καθώς στο παρασκήνιο υπάρχουν επιμέρους αδυσώπητοι ανταγωνισμοί στο προεδρικό μπλοκ, που μπορεί να λάβουν χαρακτήρα ανεξέλεγκτης σύγκρουσης σε περίπτωση που ο ίδιος ο Α. Τσίπρας αποφασίσει να τα βροντήξει όλα κάτω και να φύγει, αποδεχόμενος την ήττα του από τον Κ. Μητσοτάκη.
Το χαρτί της παραίτησης
Μια τέτοια εξέλιξη αν προβληθεί εκ μέρους του ως «φοβέρα» είναι ίσως και το μεγάλο του πλεονέκτημα για να μη βρεθεί εκτός παιχνιδιού και έτσι να μπορέσει να ελέγξει τα εσωκομματικά δρώμενα μέσα από σκηνοθετημένες ενέργειες. Δηλαδή, αν χάσει τις εθνικές εκλογές, να πάρει ψήφο εμπιστοσύνης από το κόμμα, υποβάλλοντας την παραίτησή του από την αρχηγία, με τη σιγουριά πως αυτή δεν θα γίνει αποδεκτή και τα συλλογικά όργανα, τα οποία ελέγχει, θα αποτρέψουν να συμβεί κάτι τέτοιο.
Αυτό το σενάριο είναι ο εύκολος δρόμος για την ανανέωση της παραμονής του στην προεδρία του κόμματος, ωστόσο δεν σημαίνει πως αποτελεί και βιώσιμη λύση για το μέλλον της Αριστεράς και του χώρου της προοδευτικής παράταξης, κάτι που αναπόφευκτα θα τον φέρει απέναντι σε λογικά σκεπτόμενους συντρόφους του, οι οποίοι θα λειτουργήσουν ως «αμφισβητίες» της πρωτοκαθεδρίας του και της συνεχιζόμενης «λευκής επιταγής» που του προσφέρουν εδώ και μια 15ετία που διοικεί με όρους ηγεμονίας τον ΣΥΡΙΖΑ.
«Το χωρίς εμένα δεν υπάρχει ΣΥΡΙΖΑ» που καλλιεργεί ο Α. Τσίπρας για να τους έχει όλους «μαζεμένους» είναι ένα αλαζονικό αφήγημα που εξασθενεί ολοένα και περισσότερο τα τελευταία χρόνια και μια νέα ήττα στις εθνικές εκλογές της 21ης Μαΐου μπορεί να είναι η βόμβα που θα το «εξουδετερώσει» οριστικά και αμετάκλητα.
Στήριγμα οι προεδρικοί
Ομως, πού ποντάρει ο Α. Τσίπρας, ώστε να λειτουργεί με γνώμονα την αρχή τού «διαίρει και βασίλευε;». Πρώτα απ’ όλα στο γεγονός ότι όσοι ανήκουν στο προεδρικό μπλοκ, δηλαδή εκφράζουν τις δυνάμεις του πλειοψηφικού ρεύματος, δεν είναι σε θέση, δεν μπορούν ή διαφωνούν στο να συνεννοηθούν μεταξύ τους επάνω σε ένα πρόσωπο κοινής αποδοχής, που θα μπορούσε κάλλιστα να διεκδικήσει με αξιώσεις τη θέση του.
Ακόμη και οι πληροφορίες που εμφάνιζαν τον ίδιο να κάνει την υπέρβαση, δίνοντας το δαχτυλίδι της διαδοχής στην Ε. Αχτσιόγλου, βλέποντας πως τα πράγματα ζορίζουν, είναι μια παράμετρος που δεν θα τύχει καθολικής επικρότησης, καθώς απέναντι στη συγκεκριμένη εν δυνάμει «διάδοχό» του στέκεται ένα εξίσου σκληρό σύστημα, στο οποίο τα νήματα κινεί ο Ν. Παππάς, μαζί με ισχυρούς παράγοντες από το χώρο του πρώην ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελαν τη σύντροφο του Δ. Τζανακόπουλου και φίλα προσκείμενη στην ομάδα των 53 να πάρει τα ηνία της καθοδήγησης της Κουμουνδούρου.
