«Στεκόμουν πάνω σ’ ένα λόφο κι είδα το Παλιό να πλησιάζει, μα ερχόταν σα Νέο» είπε ο Μπέρτολτ Μπρεχτ. Ένα ρητό που θυμίζει την εικόνα του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, Στέφανου Κασσελάκη, ο οποίος δείχνει όλο και περισσότερο ως πολιτικάντης παλαιάς κοπής.
Ξεκινώντας από τις διαχρονικές πολιτικές κωμωδίες του ελληνικού κινηματογράφου «υπάρχει και φιλότιμο» και «ζητείται ψεύτης», η επιφανειακή επικοινωνιακή του εικόνα φέρνει στην σκέψη μας τον Λάμπρο Κωνσταντάρα ως υπουργό Ανδρέα Μαυρογιαλούρο, ή τον Παντελή Ζερβό ως βουλευτή Θεόφιλο Φερέκη.
Όπως ακριβώς στις ταινίες που οι πολιτικοί προσπαθούσαν να προβάλλουν την «δημοφιλία» τους και την αγάπη του κόσμου με επικοινωνιακά τεχνάσματα και τερτίπια, έτσι και ο Στέφανος Κασσελάκης, προσπαθεί να δείξει ότι είναι αγαπητός και το «παιδί του λαού».
Οι αυθόρμητες στιγμές...
Πού θέλω να καταλήξω; Στη δράση του ΣΥΡΙΖΑ με τον πρόεδρο να συναντάει στο γραφείο του απλούς πολίτες και τη υπερβολή που περικλύει η εικόνα αυτή... Οι αυθόρμητες στιγμές, φυσικά αποτυπωμένες στην απαραίτητη κάμερα και με το άγχος του προέδρου να φαίνεται προσιτός, φτάνοντας στο σημείο της πολιτικής κωμωδίας του ελληνικού κινηματογράφου.
Προφανώς, όσο εξωστρεφής και να είναι ένας άνθρωπος, φαίνεται πολύ ύποπτο έως και υποκριτικό με την υπερβολή που δείχνει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στην κάμερα. Όσο «ζεστός» και να θέλει να δείχνει, πάντα υπάρχει ο ανασταλτικός παράγοντας της αμηχανίας.
Ωστόσο, ο άνετος κ. Κασσελάκης δεν διστάζει να χρησιμοποιεί απλούς ανθρώπους ως «κομπάρσους» για την προσωπική του προβολή, αποδεικνύοντας όλο και περισσότερο το αυτονόητο, πως είναι ένας «πολιτικάντης παλαιάς κοπής».
