O Σωτήρης Σέρμπος, αναπληρωτής καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και υποψήφιος ευρωβουλευτής με τη Νέα Δημοκρατία, μίλησε στο «Μανιφέστο» για τις μεγάλες προκλήσεις της Ευρώπης σήμερα και το τι μέλλει γενέσθαι, ενώ μας εξήγησε και τον λόγο για τον οποίο εκδηλώνει υποψηφιότητα με τη γαλάζια παράταξη.
Γιατί με τον Κυριάκο Μητσοτάκη; Τι ήταν αυτό που σας έπεισε να φύγετε από το πλευρό του Νίκου Ανδρουλάκη και να ακολουθήσετε τον πρωθυπουργό;
Για λιγότερους από επτά μήνες υπηρέτησα ως διπλωματικός σύμβουλος του κ. Ανδρουλάκη. Ως τεχνοκράτης. Δεν είχα κομματική θέση και μάλιστα απέρριψα εξαρχής σχετική πρόταση. Υπέβαλα την παραίτησή μου γραπτώς στις 23 Σεπτεμβρίου 2022. Τόσο για λόγους επαγγελματικούς όσο και κυρίως για ζητήματα εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής που με έβρισκαν αντίθετο. Από την αφωνία για το Ουκρανικό στη ΔΕΘ και την εσωτερική στόχευση έως το πώς μπήκαν στο ίδιο τσουβάλι οι ΗΠΑ με την Κίνα (!) και ασφαλώς το πρόκριμα εκλογικής στρατηγικής με κλείσιμο του ματιού προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Το ότι προερχόμουν από άλλον χώρο ήταν γνωστό στον ίδιο και μάλιστα το ανέφερε στην Κεντρική Επιτροπή που με παρουσίασε μαζί με τη διευθύντρια Επικοινωνίας. Είχα παρουσία στον δημόσιο διάλογο τόσο πριν όσο και μετά την παραίτησή μου. Αποδέχθηκα την τιμητική πρόταση του Κυριάκου Μητσοτάκη διότι συζήτησα αναλυτικά μαζί του θέματα που παραμένουν άρρηκτα συνδεδεμένα με το πατριωτικό συμφέρον της Ελληνικής Δημοκρατίας. Το οποίο και έχει θέσει πάνω από το πολιτικό. Καταβάλλοντας μάλιστα κόστος. Ειδικά στη Βόρεια Ελλάδα. Με αντίπαλo τις φωνές της μιζέριας. Των πατριωτών του καναπέ με τον μυγιάγγιχτο ηττοπαθή εθνικισμό. Η δήθεν «λύση» δεν είναι τίποτε άλλο παρά τζούφια φαντασίωση. Δεν ήμασταν όσο τολμηροί έπρεπε. Το καλαμπούρι όμως τελείωσε. Είμαι φανατικός υποστηρικτής μιας Ελλάδας ενεργητικής, εξωστρεφούς και αξιόπιστης. Οχι κομπλεξικής και ανασφαλούς που ασκεί κριτική από την εξέδρα. Δεν μας χρωστάει κανείς. Εμείς χρωστάμε στην ιστορία ενός τίμιου έθνους όπως το ελληνικό. Επιτέλους «βρέχουμε τα πόδια μας» για να δρέψουμε οφέλη και ανταλλάγματα. Αυτή είναι η σκληρή αρένα της διεθνούς πολιτικής. Θα δώσεις και θα πάρεις. Οι πατριδέμποροι όχι μόνο δεν έχουν το πολιτικό θάρρος, αλλά ούτε καν το πολιτικό φιλότιμο να αναγνωρίσουν πως η Ελλάδα αποτελεί βασικό παράγοντα της ισορροπίας δυνάμεων στην Ανατολική Μεσόγειο. Γι’ αυτό και είμαι δίπλα στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Να συνεχίσουμε με μια Ελλάδα οικονομικά εύρωστη που εμφορείται από έναν επιθετικό φιλελεύθερο πατριωτισμό. Ως αξιόπιστος σύμμαχος και όχι ως ο «τζάμπα μάγκας» ή ο «ακόλουθος». Για να διεκδικεί το κάτι παραπάνω για την πατρίδα μας.
Ασφάλεια και ακρίβεια, τα δύο βασικά προβλήματα των Ευρωπαίων πολιτών. Τι πιστεύετε ότι θα μπορούσε να κάνει παραπάνω η Ευρωπαϊκή Ενωση ή τι μπορεί να κάνει στο άμεσο μέλλον;
Ας πάμε στην ταμπακιέρα του μέσου Ευρωπαίου. Αν κάτι αναζητεί, είναι περισσότερη ασφάλεια και ποιος θα του την προσφέρει (οικονομική, ενεργειακή, μεταναστευτικό-εσωτερική ασφάλεια-κοινωνική συνοχή, περιβαλλοντική και, τέλος, εξωτερική ασφάλεια συνόρων). Η ακρίβεια περιλαμβάνει εξωγενείς αλλά και ενδογενείς παράγοντες. Στο δεύτερο είναι που πρέπει να εστιάσουμε. Το κύριο θέμα είναι πλέον η σοβαρή έλλειψη ανταγωνιστικότητας της ευρωπαϊκής οικονομίας που αποτυπώνεται με διάφορους τρόπους πλέον: Αναιμική ανάπτυξη, υψηλό κόστος ενέργειας, χρονοβόρες αδειοδοτήσεις, υπέρμετρη γραφειοκρατία και έλλειψη ενιαίας και ολοκληρωμένης βιομηχανικής πολιτικής που θα επιτρέψει την Ευρωπαϊκή Ενωση να πραγματοποιήσει την πράσινη μετάβαση με επιτυχία. Εξέλιξη που θα σημάνει όχι μόνο διατήρηση, αλλά και ενδυνάμωση της βιομηχανικής παραγωγής. Τέλος, πολύ σοβαρό γενικό έλλειμμα εξειδικευμένου προσωπικού λόγω δημογραφικού και χαμηλής ανεργίας.
Το Ουκρανικό και το Μεσανατολικό αποτελούν παγκόσμιες τραγωδίες και δημιουργούν τεράστια ζητήματα, τόσο ηθικά όσο και επιβίωσης. Ποια είναι η θέση της Ευρωπαϊκής Ενωσης και κατά πόσον μπορεί να εγγυηθεί την ειρήνη στο εσωτερικό της, αλλά και να συμβάλει στην πραγμάτωσή της σε παγκόσμιο επίπεδο;
Την ίδια συζήτηση είχα με μία συνάδελφό μου από τη Γερμανία πριν από δέκα χρόνια στις ΗΠΑ. Καταλήξαμε στο άβολο ερώτημα: Θέλουμε να είμαστε η Ευρώπη που θα προσφέρει το τραπέζι των απαιτητικών διαπραγματεύσεων για το μέλλον της υπονομευμένης φιλελεύθερης διεθνούς τάξης ή να προσφερθούμε εμείς οι ίδιοι ως δείπνο (diner or dinner?); Εναντι των αναθεωρητών απ’ όπου κι αν προέρχονται; Κεντρικό υποκείμενο των διεθνών σχέσεων ή απαξιωμένο αντικείμενό τους; Μετά τη ρωσική εισβολή και αφού τουλάχιστον για μια δεκαετία «πετούσαμε χαρταετό», τώρα χρειαζόμαστε δύο καλές πενταετίες στην Ευρωπαϊκή Ενωση για να παντρέψουμε την οικονομία με την ασφάλεια. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι στην πρώτη γραμμή. Ειδικά στο σκέλος της άμυνας, με όρους στρατηγικής συμπληρωματικότητας προς τις ΗΠΑ, αν αυτήν τη φορά προχωρήσουμε ως Ευρωπαίοι, η Ελλάδα θα αναδειχθεί αργότερα ως κράτος πρώτης γραμμής. Προδήλως ενισχύοντας και την ισχύ της απέναντι στη γειτονική μας Τουρκία, που συνεχίζει να εμφορείται από γεωπολιτικό αναθεωρητισμό και διεκδίκηση ζωτικού χώρου εις βάρος της Ελληνικής Δημοκρατίας. Ο κίνδυνος παραμένει από την πλευρά των αντι-συστημικών λαϊκιστών που υπονομεύουν το συλλογικό ευρωπαϊκό συμφέρον, δημιουργώντας μεγαλύτερα προβλήματα στη λήψη των τόσο κρίσιμων αποφάσεων στα ευρωπαϊκά τραπέζια των 27 κρατών-μελών. Δείτε τον κόσμο γύρω μας. Διακυβεύονται τόσο πολλά για το μέλλον της ζωής και των παιδιών μας. Ας μην τους κάνουμε το χατίρι...
