Κάποτε μιλούσαν για ταξίδια, οράματα και «Ιθάκες». Σήμερα μιλούν για εξώδικα. Η παλιά συντροφική τριάδα Τσίπρας–Βαξεβάνης–Παππάς έχει μετατραπεί σε σκηνικό αρχαίας τραγωδίας. Με πολύ λιγότερη ποίηση και πολύ περισσότερα μαχαίρια. Και το πιο αστείο; Όλοι παριστάνουν τους αιφνιδιασμένους.
Ο Βαξεβάνης, ο πρώην ινστρούχτορας της «δρακογενιάς», βρέθηκε ξαφνικά απέναντι στον παλιό του φίλο. Και όχι απλώς απέναντι. Με το δάχτυλο στη σκανδάλη. Δημοσίευσε αδημοσίευτα κομμάτια από το νέο βιβλίο του Τσίπρα και έβαλε φωτιά στο σύστημα που ο ίδιος υπηρέτησε με θρησκευτική ευλάβεια. Το Documento έγινε ξαφνικά εχθρικό έδαφος. Και ο άλλοτε «πολεμικός ανταποκριτής» της Κουμουνδούρου ανακάλυψε ότι η κριτική πονάει περισσότερο όταν στρέφεται προς τα μέσα.
Στο βάθος φαίνεται πάντα η ίδια σκιά: οι τηλεοπτικές άδειες του 2016. Η υπόθεση που έστειλε τον Νίκο Παππά –τον στενότερο άνθρωπο του Τσίπρα και κουμπάρο του Βαξεβάνη– στο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο. Ομόφωνη καταδίκη. Παράβαση καθήκοντος. Η πιο ντροπιαστική κατηγορία για δημόσιο λειτουργό. Κι όμως, η παρέα προσποιήθηκε για λίγο ότι δεν τρέχει τίποτα. Ώσπου η πραγματικότητα, όπως πάντα, νίκησε.
Και τότε ήρθε το βιβλίο της «Ιθάκης». Ο Τσίπρας εμφανίστηκε να αποστασιοποιείται από τις επιλογές του 2016. Σχεδόν να πετάει τον Παππά από τη βάρκα. Μόνο που έναν χρόνο πριν, στον πρόλογο του βιβλίου του ίδιου Παππά, έγραφε ότι όλα έγιναν «με απόλυτη διαφάνεια» και ότι «ουδείς αμφισβητεί τους κρυστάλλινους όρους». Προφανώς, κάποιος αμφισβήτησε: ο ίδιος του ο εαυτός. Σε χρόνο ρεκόρ. Ο άρχοντας της «κωλοτούμπας».
Κάπως έτσι, η Ιθάκη δεν έγινε προορισμός. Έγινε τόπος εκτέλεσης συντροφικών σχέσεων. Οι παλιοί σύμμαχοι έγιναν κατήγοροι. Οι κουμπάροι έγιναν μπελάς. Και η «επανάσταση» μετατράπηκε σε μια σειρά από διαψεύσεις, χειροτεχνίες μνήμης και πολιτικές αμνησίες.
Αν η Αριστερά έχει μια σταθερά, είναι ότι τα μαχαιρώματα δεν έρχονται απ’ έξω. Έρχονται από τον διπλανό. Συνήθως κουμπάρο. Συνήθως με χαμόγελο. Και πάντα καθυστερημένα.
