Σαν σήμερα, στις 30 Σεπτεμβρίου 1964, γεννήθηκε στην Ούμπρια της Ιταλίας η Μόνικα Μπελούτσι, η γυναίκα που η Ευρώπη βάφτισε «θεά της Μεσογείου» και το Χόλιγουντ αναγνώρισε ως μοιραία παρουσία.
Η Ιταλία είχε ήδη τις μεγάλες της κυρίες. Τη Σοφία Λόρεν, που με το βλέμμα και την αύρα της σφράγισε τον μεταπολεμικό κινηματογράφο, και την Τζίνα Λολομπρίτζιτα, που έγραψε τον δικό της μύθο στις δεκαετίες του ’50 και του ’60. Η Μπελούτσι δεν ήρθε να τις μιμηθεί, ήρθε να συνεχίσει τη σκυτάλη με τον δικό της τρόπο: πιο σκοτεινό, πιο εσωτερικό, πιο σύγχρονο.
Από τα 13 της μπήκε στον κόσμο της μόδας, αλλά γρήγορα εγκατέλειψε τη νομική για να κατακτήσει τις πασαρέλες του Μιλάνου, του Παρισιού και της Νέας Υόρκης. Μούσα των Dolce & Gabbana, πρόσωπο-σύμβολο του ευρωπαϊκού σινεμά, δεν άργησε να μεταφέρει τη μαγνητική της παρουσία στη μεγάλη οθόνη.
Στο Malèna (2000), η σιωπή της μίλησε δυνατότερα από κάθε διάλογο: μια γυναίκα που βαδίζει στους δρόμους της Σικελίας κουβαλώντας επάνω της τον θαυμασμό και τη ζήλια μιας ολόκληρης κοινωνίας. Στο Irreversible έγινε το πρόσωπο μιας από τις πιο αμφιλεγόμενες ταινίες της δεκαετίας, ενώ στο Matrix ως Περσεφόνη έφερε την ιταλική φινέτσα στην επιστημονική φαντασία. Και στο The Passion of the Christ του Μελ Γκίμπσον, υποδυόμενη τη Μαρία Μαγδαληνή, απέδειξε πως η θηλυκότητα μπορεί να έχει και πνευματική διάσταση.
Πέρα από τα φώτα, υπήρξε σύζυγος του Γάλλου ηθοποιού Βενσάν Κασέλ και μητέρα δύο κοριτσιών, της Ντέβα και της Λεόνι. Δεν έπαιξε ποτέ τον ρόλο της άπιαστης ντίβας. Αντίθετα, μίλησε για την ηλικία με αφοπλιστική ειλικρίνεια: «Η ομορφιά δεν φεύγει, αλλάζει γεύση, όπως το κρασί».
Η Μπελούτσι στέκεται, λοιπόν, στην ίδια χορεία με τις μεγάλες Ιταλίδες που έκαναν το σινεμά κομμάτι του εθνικού τους χαρακτήρα. Μόνο που η δική της αύρα δεν είναι ηλιακή, όπως της Λόρεν, ούτε λαϊκή, όπως της Λολομπρίτζιτα. Είναι μισοσκότεινη, αινιγματική, σαν μια μελωδία που δεν τελειώνει ποτέ.
