Μπορεί τα κόμματα της αντιπολίτευσης να επιχειρούν να στρέψουν τη συζήτηση σε θέματα που προκαλούν αντιπαράθεση, ώστε να ρίξουν ξανά τα βέλη του λαϊκισμού στην πολιτική σκηνή, η πραγματικότητα όμως είναι ότι ο προϋπολογισμός του 2025 αποτελεί τον οδικό χάρτη της σύγκλισης με την Ευρώπη μέσα από παρεμβάσεις που φτάνουν τα 2,3 δισ. ευρώ για την ενίσχυση του εισοδήματος των πολιτών.
Κεντρικός πυρήνας του προϋπολογισμού είναι ο συνδυασμός της δημοσιονομικής σταθερότητας με τη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής και τη στήριξη της μεσαίας τάξης στο πλαίσιο της εκφρασμένης θέσης του Κυριάκου Μητσοτάκη για επιστροφή αυτών που χάθηκαν την περίοδο των μνημονίων. Αλλωστε ο ίδιος ο προϋπολογισμός του 2025, με την ψήφισή του την Κυριακή το βράδυ, σηματοδοτεί το οριστικό τέλος για τα απόνερα των εποχών των μνημονίων.
Μισθολόγιο δημοσίων υπαλλήλων, κατώτατος μισθός και συντάξεις, παρεμβάσεις στις απολαβές των μισθωτών δημιουργούν και σειρά άλλων μέτρων, σε συνδυασμό με μειώσεις φόρων όπως, για παράδειγμα, στον ΕΝΦΙΑ και τις ασφαλιστικές εισφορές, καθώς και η κατάργηση του τέλους επιτηδεύματος, συνθέτοντας ένα παζλ παρεμβάσεων που ενισχύουν το εισόδημα των πολιτών.
Κεντρικό χαρακτηριστικό όλων των παρεμβάσεων μάλιστα είναι η… μονιμότητά τους. Δεν πρόκειται δηλαδή για μέτρα προσωρινά. Δεν είναι ενισχύσεις προσωρινού χαρακτήρα, αλλά θα ισχύουν στο εξής και είναι αυτή η διαφορά ως προς τον τρόπο αντιμετώπισης της ακρίβειας. Ναι, η κυβέρνηση γνωρίζει πως η ακρίβεια απομειώνει στην τσέπη του πολίτη την ενίσχυση του εισοδήματος. Γνωρίζει όμως ότι η ακρίβεια δεν είναι… μόνιμη. Η αντιμετώπισή της μάλιστα θα οδηγήσει σε απτά αποτελέσματα και συμπεράσματα από τους πολίτες.
Στην κυβέρνηση γνωρίζουν επίσης ότι ο λαϊκισμός –σοβαροφανής όπως του ΠΑΣΟΚ και σαφής όπως του ΣΥΡΙΖΑ και των λοιπών δυνάμεων– δείχνει να βρίσκει ευήκοα ώτα. Μόνο που αυτά είναι προσωρινά φαινόμενα. Το 2014 και το 2015 δεν έχουν σχέση με το 2024 και το 2025. Γνωρίζουν ακόμη ότι είναι σαφές στους πολίτες ποιος διαθέτει σχέδιο για τη χώρα και ποιος κατόρθωσε μέσα σε διεθνείς κρίσεις όχι απλά να κρατήσει όρθια τη χώρα, όχι απλά να διατηρήσει την κοινωνική συνοχή, αλλά να μετατραπεί σε ένα διεθνές παράδειγμα.
Η οργή και η αγανάκτηση που προσπαθεί να ξεσηκώσει η αντιπολίτευση στο τέλος μπορεί να γυρίσουν μπούμερανγκ. Ειδικά όσο επιχειρείται να διαρραγεί η πολιτική σταθερότητα και να αποτραπεί η θωράκιση της χώρας σε όλα τα ζητήματα...
