Ο Σωκράτης Φάμελλος παρουσίασε για ακόμη μια φορά το γνωστό αίτημα περί «ανασύστασης του προοδευτικού χώρου». Η εικόνα του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ να μιλά για ενότητα, ενώ η ίδια η παράταξή του θυμίζει εργοτάξιο που δεν τελειώνει ποτέ, δείχνει τον βαθμό πολιτικής κόπωσης. Η γραμμή περί «προοδευτικής απάντησης» λειτουργεί ως εσωκομματικό ντεκόρ σε έναν χώρο που αναζητά βασικές πολιτικές συντεταγμένες. Η επιμονή του αφήνει την αίσθηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να χτίσει πολιτικό μέτωπο χωρίς υλικά, ενώ η κοινωνία έχει ήδη προχωρήσει σε άλλες προτεραιότητες.
Ο Φάμελλος επανέφερε το θέμα της «συγκρότησης προοδευτικού ψηφοδελτίου» και το παρουσίασε ως τον εθνικό πυλώνα επιβίωσης της χώρας. Η δραματοποίηση δείχνει έλλειψη πολιτικής ατζέντας και μετατρέπει μια εσωκομματική ανάγκη σε δήθεν συλλογικό αίτημα. Η συνεχής αναφορά στην «ενότητα» δείχνει ότι το κόμμα δεν εμπιστεύεται τον εαυτό του. Η ηγεσία προειδοποιεί για τον κίνδυνο νέας δεξιάς κυβέρνησης ενώ οι πραγματικές συζητήσεις περιστρέφονται γύρω από το πώς θα αποφευχθεί η επόμενη εσωκομματική ανάφλεξη.
Η υπόθεση της Αυγής και η αποδοχή της παραίτησης του διευθυντή της αποκάλυψε το εύθραυστο επικοινωνιακό οικοδόμημα. Ο Φάμελλος προσπάθησε να δείξει πυγμή με επιχειρηματολογία περί «ακρίβειας μηνύματος». Η εικόνα μοιάζει με πολιτική ηγεσία που παρακολουθεί τον μηχανισμό της να μην μπορεί να υποστηρίξει ενιαίο αφήγημα. Η «ενότητα» παρουσιάζεται ως οδηγία εκ των άνω, ενώ οι αντιδράσεις των στελεχών δημιουργούν ρεύματα δυσπιστίας.
Η ρητορική για τους αγρότες και τον πληθωρισμό εξυπηρετεί την ανάγκη του ΣΥΡΙΖΑ να εμφανιστεί μαχητικός. Η ένταση της επίθεσης προς τον πρωθυπουργό δεν κρύβει το κενό στρατηγικής. Ο Φάμελλος υψώνει τόνους χωρίς ολοκληρωμένη πρόταση και επιχειρεί να φορτώσει τις αντιδράσεις της κοινωνίας σε έναν κυβερνητικό εχθρό που παρουσιάζεται ως πανίσχυρος. Το συνολικό μήνυμα δείχνει ηττοπάθεια. Η ανασύσταση του προοδευτικού χώρου παρουσιάζεται ως το μοναδικό σχέδιο ενός κόμματος που δεν έχει πειστική πρόταση για την επόμενη ημέρα.
