Δηλώνεις κάτοικος Αθήνας-ναι, από αυτό το «είδος προς εξαφάνιση»- και περπατάς σε μια πόλη που δεν ζητά πια τίποτα από εσένα. Μόνο να συνηθίσεις. Να συνηθίσεις την εγκατάλειψη, τις σπασμένες πλάκες, τις πρόχειρες σκηνές στα πεζοδρόμια και τους ανθρώπους που λυγίζουν από καταχρήσεις σε κοινή θέα. Να συνηθίσεις την αλήθεια ότι αυτή η πόλη έχει πάψει προ πολλού να ενδιαφέρεται για όσους τη ζουν και όχι για όσους τη φωτογραφίζουν.
Και κάπου εκεί, ανάμεσα στα τελάρα των τουριστών και στα φθηνά θαύματα της «ανάπλασης», λείπει το βασικό πρόσωπο από το κάδρο: ο δήμαρχος.
Γιατί, αλήθεια, πού είναι ο δήμαρχος;
Η Αθήνα δεν χρειάζεται πομπώδεις λόγους για «κλίμακες παρεμβάσεων». Χρειάζεται τα αυτονόητα, δηλαδή σκουπίδια που μαζεύονται, δρόμους που δεν γίνονται παγίδες, υπηρεσίες που βλέπουν τον άστεγο σαν άνθρωπο και όχι σαν πρόβλημα που κουκουλώνεται πριν από διεθνείς επισκέψεις. Η Αθήνα χρειάζεται σχέδιο και όχι όμορφες φωτογραφίες σε εγκαίνια.
Αν θες να δεις την πραγματική πόλη, δεν πας στις παρουσιάσεις. Εάν είσαι τολμηρός πας στις 7 το πρωί στην Πανεπιστημίου, στο Πεδίον του Άρεως που παλεύει ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι, στην Αθηνάς που αλλάζει πρόσωπο κάθε μήνα και στην Πατησίων όπου η απόγνωση γλιστρά στα πεζοδρόμια μαζί με το νερό από τα κλιματιστικά.
Εκεί βρίσκεται η Αθήνα. Ξεκάθαρη, σκληρή και χωρίς κανένα φίλτρο.
Κι εκεί, ξέρεις τι δεν βρίσκεται; Η πολιτική παρουσία.
Όλοι υπόσχονται «αναβάθμιση». Αλλά η αναβάθμιση για ποιον; Για τον κάτοικο που θέλει να ζήσει, ή για τον επενδυτή που θέλει να αγοράσει; Η πόλη γεμίζει με ξενοδοχεία, loft και «δημιουργικές ζώνες», την ώρα που το κοινωνικό της σώμα αιμορραγεί. Οι γειτονιές αδειάζουν από ζωή και γεμίζουν με ένα αίσθημα φόβου που δεν είναι αόριστο, είναι απολύτως συγκεκριμένο.
Και σε όλα αυτά, η δημοτική αρχή απαντά με ημίμετρα. Μικρές σκηνές επικοινωνίας και κινήσεις που μοιάζουν με παρηγοριά.
Η Αθήνα, όπως και κάθε πόλη, δεν θέλει «καλές προθέσεις». Θέλει ευθύνη!
Θέλει κάποιον να σταθεί μπροστά σε μια πόλη που μοιάζει να καταρρέει. Γιατί η πραγματική κρίση της Αθήνας δεν είναι αισθητική. Είναι κοινωνική. Και όταν μια πόλη εγκαταλείπει τους ανθρώπους της, χάνει την ψυχή της.
Γι’ αυτό και η ερώτηση δεν είναι ρητορική:
Πού είναι ο δήμαρχος;
Και, κυρίως, πότε σκοπεύει να έρθει;
