Oι συνθήκες ήταν ιδανικές για μια χαλαρή βραδιά -ημέρα Σάββατο ξημέρωμα Κυριακής χωρίς αναγκαστικό πρωινό ξύπνημα, παρεούλα, σχετικά δροσερός καιρός, μεζεδάκια και τσιπουράκια, πρόσβαση του ματιού στον ουρανό από το μπαλκονάκι. Μια από τις βραδιές που σε προδιαθέτουν, όπως και συνήθως εξελίσσονται, για το μοίρασμα γεγονότων και εμπειριών, για μια απελευθερωμένη γκρίνια για τα τεκταινόμενα σε διάφορους τομείς, με την πολιτική «ανάλυση» αναπόφευκτα να βρίσκει τη θέση της στο τραπέζι, αναπαράγοντας συγκρούσεις, συναινέσεις, μορφασμούς συγκατάβασης και δυσαρέσκειας, συνήθως μεταξύ τρίτου και τέταρτου ποτηριού.
Μια χαρά χαρούλα, απολαμβάνουμε την κοινωνική επαφή, μέχρι που σκάει η κεραμίδα, τέτοιας έντασης που ωθεί το χέρι αυτόματα στο τέταρτο, πέμπτο, δεν ξέρω πια, ποτήρι, ως σανίδα σωτηρίας απέναντι στην επίθεση που δέχεται ο εγκέφαλος και η ψυχική υγεία. «Μακάρι να έρθουν τα χειρότερα, να μην έχουν να φάνε» όσοι ψήφισαν Μητσοτάκη, ήταν η φαρμακερή ατάκα ενός Συριζαίου φίλου που έπεσε ως κεραυνός και μάλιστα την ώρα της κατάποσης μιας μπουκιάς από μια θεϊκή τηγανιά, γεγονός που διόγκωσε σε μέγιστο βαθμό τη δυσφορία μου.
Η συνέχεια της συζήτησης ήταν ανάλογη, μίσος και αυτό που, όχι αδικαιολόγητα, έχει μπει για τα καλά στον δημόσιο διάλογο, τοξικότητα, μια συμπεριφορά που φαίνεται πως έχει διαποτίσει τη σκέψη σε κοινωνικά ανησυχητικό βαθμό, αν δεχτούμε ότι πρώτιστος στόχος θα έπρεπε να είναι να «φτιάχνουμε» ανθρώπους, κάτι που δεν συνάδει ποτέ με το μένος για εκδίκηση, ακόμα κι αν αυτό έχει πραγματικά αξιολογήσιμα «ερείσματα».
Αναπόφευκτα συμπεραίνω πως το μεγαλύτερο κακό που έχει κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ότι υιοθέτησε αντί για μια πολιτική αρχών μια τακτική που θα τον οδηγούσε στην εξουσία, δεν είναι ότι φόρτωσε τη χώρα με ένα αχρείαστο μνημόνιο, δεν είναι ότι της στέρησε μια αξιωματική αντιπολίτευση που θα ασκεί σοβαρό έλεγχο στην κυβερνητική διαχείριση και θα καταθέτει προτάσεις και λύσεις σε κρίσιμα ζητήματα, δεν είναι ότι απαξίωσε τον δημόσιο λόγο αναθέτοντας στα τρολ ρόλο αντιπολίτευσης, το μεγαλύτερο ίσως κακό είναι ότι διαπότισε ένα μέρος του κόσμου του με δηλητήριο που φτάνει στο σημείο του μίσους για τον συνάνθρωπο.
Οι εξελίξεις στο κόμμα είναι χαρακτηριστικές. Μόλις κόπηκε ο συνεκτικός δεσμός της νομής της εξουσίας επιβεβαιώθηκε η αποξένωση από τον δήθεν πολιτικά διακηρυγμένο στόχο της κοινωνικής προόδου, αλληλεγγύης και δικαιοσύνης και ξεχείλισε η τοξικότητα και το ξεκατίνιασμα, μόνο που ευτυχώς, αυτήν τη φορά η νομή αφορά τις κομματικές καρέκλες, αλλά δυστυχώς η «γραμμή» πολιτικής συμπεριφοράς στα εναπομείναντα μέλη και φίλους παραμένει.
