Και εκεί που νομίζαμε πως η διεθνιστική αλληλεγγύη είχε εγκαταλείψει τον πλανήτη για διακοπές στο Κουβανικό καθεστώς, τσουπ! Να τη η «Νέα Αριστερά», έτοιμη με πανό, τυμπανάκια και προκάτ ευαισθησία, να «βαδίσει» προς τη Γάζα. Ναι, καλά διαβάσατε: προς τη Γάζα. Όχι προς το Κίεβο, ούτε καν προς τα σύνορα της Ουκρανίας. Εκεί, βλέπετε, τα πράγματα είναι περίπλοκα. Δεν έχει «καθαρούς καλούς» και «καθαρούς κακούς». Δεν βολεύει για tweet.
Η Νέα Αριστερά, λοιπόν, συμμετέχει στο «March to Gaza», μια διεθνή καμπάνια για την υποστήριξη του παλαιστινιακού λαού. Και το κάνει, φυσικά, με τη δέουσα αποφασιστικότητα, όπως κάθε φορά που υπάρχει η ευκαιρία να καταγγελθεί ο «ιμπεριαλισμός», ειδικά αν είναι αμερικανοϊσραηλινός. Πορείες, συνθήματα, επιστολές συμπαράστασης, κατάρες στον δυτικό κόσμο, και φυσικά, ο μόνιμος πρωταγωνιστής: η παλαιστινιακή μαντίλα ως fashion statement.
Αλλά η Ουκρανία; Ουκρανία ποια; Τι δουλειά έχουμε εμείς με το Κίεβο; Ποιος καταλαβαίνει τι γίνεται εκεί; Ο Ζελένσκι είναι κομπάρσος του Netflix, ο Πούτιν είναι ένας παρεξηγημένος αντικαπιταλιστής ηγέτης, και το ΝΑΤΟ πάντα φταίει. Οπότε, όχι. Πορεία για την Ουκρανία δεν έχει. Ούτε ένα κεράκι. Ούτε ένα retweet.
Γιατί, βλέπετε, η αλληλεγγύη της Αριστεράς είναι όπως το Wi-Fi σε δημόσιο χώρο: εμφανίζεται εκεί που την περιμένεις περισσότερο για λόγους εντυπώσεων, αλλά αποσυνδέεται κάθε φορά που ζορίζεται το αφήγημα. Δεν είναι ότι δεν τους συγκινεί ο πόνος των αμάχων στο Κίεβο – είναι απλώς ότι ο εισβολέας δεν λέγεται Ισραήλ ή ΗΠΑ. Δεν έχει δηλαδή την «κανονική» ταμπέλα του κακού.
Έτσι, η πορεία προς τη Γάζα δεν είναι απλώς μια συμβολική κίνηση αλληλεγγύης. Είναι και μια δήλωση πολιτικής νοσταλγίας. Μια επιστροφή στον παλιό, καλό, βολικό μανιχαϊσμό: εμείς οι καταπιεσμένοι, αυτοί οι καταπιεστές. Κι αν η πραγματικότητα δεν ταιριάζει, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα.
Μην τους αδικούμε, όμως. Η διαδρομή Αθήνα–Γάζα έχει πιο πολλή αναγνωρισιμότητα στα social media απ’ ό,τι η Αθήνα–Κίεβο. Είναι πιο trendy. Έχει περισσότερο «συναίσθημα». Και, κυρίως, δεν χρειάζεται να αποδεχτούν ότι ένας αυταρχικός ηγέτης, όπως ο Πούτιν, μπορεί να είναι ο «κακός» σε μια σύγκρουση.
Οπότε αφήστε τους να βαδίζουν. Όχι για τη δημοκρατία. Όχι για το διεθνές δίκαιο. Αλλά για τη νοσταλγία της αφίσας του ’70 και την ευκαιρία να ανεβάσουν ακόμα ένα στόρι με το hashtag #FreePalestine.
Αλληλεγγύη με επιλεκτικό GPS. Από την Αριστερά, με (καθόλου) αγάπη.
