Τα φερόμενα ως προοδευτικά κόμματα που συγκροτούν την αντιπολίτευση φάνηκε από την πρώτη ημέρα της συζήτησης για την ίδρυση μη κρατικών μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων ότι δεν επιθυμούν την απεξάρτηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης από το κράτος. Ταυτόσημες είναι οι θέσεις και των λαϊκιστικών κομμάτων καθώς και η επιχειρηματολογία περί αντισυνταγματικότητας, πίσω από την οποία υποκρύπτεται η ώσμωση με το ακαδημαϊκό κατεστημένο.
Στην προκειμένη περίπτωση δεν υπάρχει ιδεολογικό παράδοξο μεταξύ των κομμάτων της Αριστεράς και των κομμάτων της λαϊκιστικής Δεξιάς: και οι δύο πλευρές απεχθάνονται κάθε μεταρρύθμιση που απελευθερώνει τη βούληση των πολιτών από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό του κράτους. Επί της ουσίας η αντιπολίτευση απαντάει στον πολυδύναμο εκσυγχρονισμό με τον πολυμήχανο αναχρονισμό προβάλλοντας ως άλλοθι τη συνταγματική νομιμότητα. Το μόνο που συνιστά παραδοξότητα είναι η στάση του ΠΑΣΟΚ, το οποίο διολισθαίνει στο παρελθόν προσδοκώντας ότι η ανάσυρση της ταυτότητάς του από το «χρονοντούλαπο της ιστορίας» θα καλύψει το εμφανές έλλειμμα πολιτικού στίγματος που παρουσιάζει.
Είναι σαφές ότι αυτή η ιστορικής σημασίας μεταρρύθμιση δίνει την ευκαιρία μιας σοβαρής ιδεολογικής αναμέτρησης με χαρακτηριστικά μέλλοντος που υπερβαίνουν τα κλισέ της μεταπολίτευσης. Σ’ αυτήν αναμετράται ο φιλελεύθερος πραγματισμός της Νέας Δημοκρατίας με τον σοσιαλιστικό εξωπραγματισμό της αντιπολίτευσης.
