Όσο περνάει ο καιρός και οι ευρωεκλογές πλησιάζουν ολοένα και περισσότερο, το ΠΑΣΟΚ μετά του Κινήματος Αλλαγής μας θυμίζουν το ΣΥΡΙΖΑ μετά της Προοδευτικής Συμμαχίας. Και όσο… μεγαλώνει το ΠΑΣΟΚ τόσο περισσότερο θέλει να μοιάσει στο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι… φτυστό ο ΣΥΡΙΖΑ. Σαν εκείνα τα παιδιά που τα ρωτούν «τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;». Δεν γνωρίζουμε εάν υπάρχει αντίστοιχο σύνδρομο που να περιγράφει το ψυχισμό ενός κόμματος που λεηλατήθηκε από το κόμμα που θέλει να μοιάσει. Αυτό όμως που γνωρίζουμε είναι ότι το ΠΑΣΟΚ ξαναβρίσκει τον εαυτό του. Αυτόν που είχε αφήσει πίσω όταν βρέθηκε μπροστά του ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα.
Το προφανές στην προκειμένη περίπτωση είναι ότι η ιστορία της κεντροαριστεράς ανακυκλώνεται δημιουργώντας πολιτικούς σχηματισμούς από τα ίδια υλικά. Εν αρχή ήταν το ΠΑΣΟΚ του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, που στη συνέχεια έγινε ΣΥΡΙΖΑ που θα «άλλαζε την Ευρώπη», και τώρα ξαναγίνεται ΠΑΣΟΚ. Βλέπουμε δύο κόμματα, που στην ουσία όμως έχουν κοινό γνώρισμα τον λαϊκισμό. Αυτόν που δείχνει με κάθε ευκαιρία ο Νίκος Ανδρουλάκης αντιγράφοντας τον Αλέξη Τσίπρα, όπως εκείνος αντέγραφε τον Ανδρέα Παπανδρέου. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ επιφανειακά καταγγέλλει τον λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά μόνο και μόνο για να εφαρμόσει το δικό του μοντέλο λαϊκισμού που έχει πολλά στοιχεία από τον λαϊκισμό που έφερε «το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση και τον λαό στην εξουσία» το 1981.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης θεωρεί ότι ο «αντί- μητσοτακισμός» και η αντί- δεξιά ρητορική είναι έννοιες σύμφυτες με το γονιδίωμα του ΠΑΣΟΚ. Παλιά και δοκιμασμένη συνταγή την οποία χρησιμοποίησε τόσο στην υπόθεση με την παρακολούθηση του τηλεφώνου του- αξιοποιώντας την έλλειψη ψυχραιμίας της κυβέρνησης- όσο και στην περίπτωση του ψηφίσματος που συκοφαντεί την Ελλάδα. Στην περίπτωση της παρακολούθησης του τηλεφώνου του έχει μείνει αναπάντητο το ερώτημα: για ποιους λόγους, αφού ήταν νόμιμη η επισύνδεση. Ενώ επί του ψηφίσματος και με βάσει τη στάση που τηρεί και τις δηλώσεις που κάνει, συντάσσεται με όλους εκείνους που θέλουν να ανακόψουν την αναπτυξιακή πορεία της χώρας μπλοκάροντας τους πόρους.
Και κάτι ακόμη στο οποίο χρειάζεται να δώσει μια εξήγηση ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ: Ως ευρωβουλευτής είχε τη βεβαιότητα ότι υπήρχε κράτος δικαίου στην Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ ώστε να μη μπει στο κόπο να προωθήσει ένα αντίστοιχο ψήφισμα με τους σοσιαλιστές, τους πράσινους, τους αριστερούς και κάποιους γουόκ φιλελεύθερους;
Γιατί τώρα και όχι τότε; Μήπως τον απασχολούσαν σοβαρότερα ζητήματα και δεν είχε χρόνο να έρθει σε συνεννόηση με τη Σοφία ιν’ τ Βέλντ ή έστω τον Γιώργο Κύρτσο;
Ηθικό δίδαγμα: Το «φτυστό» δεν απέχει πολύ απ’ το «κατάπτυστο».
