Ελπίζουμε ότι κάποτε στη χώρα του «ποτέ» θα γίνει αντιληπτό ότι η απεργία δεν είναι μόνο δικαίωμα του ΠΑΜΕ και των συνδικαλιστικών οργανώσεων, αλλά και υποχρέωσή τους να δείχνουν τον ελάχιστο σεβασμό σε όσους δεν ζουν σ’ αυτή τη χώρα και έχασαν τις πτήσεις της επιστροφής στις πατρίδες τους, όπως και σ’ αυτούς που ζουν σ’ αυτή τη χώρα και οι απεργίες αυτού του τύπου καταπατούν τα δικά τους δικαιώματα.
Είναι περιττό (το εκ Περισσού) να αναφερθούμε στην ταλαιπωρία που συνεχίζεται στους δρόμους: αλλά έχει σημασία να βρούμε το θάρρος να αντισταθούμε στον εξαναγκασμό που υφίστανται οι πλειοψηφίες από τις οργανωμένες μειοψηφίες.
Και προκειμένου να μη σπεύσουν κάποιοι δήθεν προοδευτικοί να εξαπολύσουν μύδρους για απόψεις που αμφισβητούν τις δογματικές αντιλήψεις τους για το δικαίωμα στην απεργία, μήπως μπορούν να μας πουν αυτού του τύπου οι απεργίες πόσο κοστίζουν στους εργαζόμενους για τους οποίους υποτίθεται ότι γίνονται;
Μήπως μπορούν να μας πουν όλοι αυτοί οι «πιστοποιημένοι» συνδικαλιστές από το ΚΚΕ για ποιο λόγο καταλαμβάνουν τους δρόμους ενώ κάλλιστα θα μπορούσαν να διαδηλώσουν χωρίς να παρακωλύουν τις συγκοινωνίες, και μάλιστα τα ασθενοφόρα που μεταφέρουν ανθρώπους που οι ζωές τους εξαρτώνται και πολλές φορές χάνονται για μερικά λεπτά;
Εντάξει, ξέρουμε: «ένας στο χώμα χιλιάδες στον αγώνα», αλλά δεν μας λένε ποιος τους έδωσε το δικαίωμα να ορίζουν τις ζωές των άλλων, τον τρόπο που σκέφτονται, στο κάτω-κάτω την επιθυμία του καθενός και της καθεμιάς να θέλουν να πάνε στις δουλειές τους; Σε τελευταία ανάλυση ας κάνουν ό,τι θέλουν αφού οι νόμοι δεν εφαρμόζονται μήπως και παρεξηγηθεί ο Περισσός: γιατί όμως η πλειοψηφία πρέπει να υποτάσσεται σ’ αυτό που θέλουν οι λίγοι και όχι στο δημοκρατικό δικαίωμα που έχουν οι πολλοί να αποφασίζουν για τους εαυτούς τους;
Αυτός ο πειθαναγκασμός που εκπορεύεται από μια δογματική αντίληψη που θέλει τον νόμο να είναι το δίκιο του εργάτη, δεν μπορεί να συνεχισθεί σε βάρος της εργασίας και των πολιτών που έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους απεργούς. Είναι αδιανόητο να παίζουν κρυφτό οι συνδικαλιστές με την κυβέρνηση, να αλλάζουν οι ώρες των στάσεων εργασίας και να μην εφαρμόζονται οι αποφάσεις που κρίνουν τις απεργίες παράνομες!
Αν είναι έτσι, τότε να ξεκινήσουμε όλοι από αύριο επαναστατική γυμναστική και να ξεχάσουμε την «κανονικότητα» και το πλαίσιο των κανόνων που την διαμορφώνουν. Δυστυχώς ο… «αγώνας» συνεχίζεται γιατί φαίνεται κανείς δεν θέλει να τα βάλει με το κατεστημένο των συνδικάτων που έχουν την παλαιό-κομμουνιστική νοοτροπία ότι, όσο πιο πολύ ταλαιπωρούνται και αγανακτούν οι πολίτες, τόσο θα φθείρεται η κυβέρνηση και θα δυναμώνει η δύναμη των κομμάτων της Αριστεράς πρωτοστατούντος του ΚΚΕ που στην Ελλάδα είναι το αντίστοιχο της «ιερής αγελάδας».
Για να τελειώνουμε, μέχρι την επόμενη απεργία που θα κηρυχθεί παράνομη και καταχρηστική και καταχρηστικά θα γίνει σε πείσμα του νομοθέτη που ορίζει την ποινή για όσους παρακωλύουν τις συγκοινωνίες. Για να τελειώνουμε: Δεν υπάρχει φιλελεύθερος δημοκράτης που θα αρνηθεί το δικαίωμα στην απεργία και στις διαδηλώσεις. Στη δημοκρατία όμως οι νόμοι είναι αυτονόητο ότι θα πρέπει να εφαρμόζονται και να γίνονται σεβαστοί απ’ όλους. Και οι συνδικαλιστές λόγω επαγγελματικής εμπειρίας θα βρουν τον τρόπο να απεργούν στο πλαίσιο του νόμου δίχως να βασανίζουν τους υπόλοιπους που δεν θέλουν να απεργήσουν.
