Τις πρώτες δημοσκοπήσεις του 2026 περιμένουν στο ΠΑΣΟΚ για να δουν πού βρίσκεται η… βελόνα.
Και τα στελέχη του κόμματος, που χαρακτηρίζονται… δελφίνοι, περιμένουν στη γωνία τον Νίκο Ανδρουλάκη.
Στη Χαριλάου Τρικούπη ζουν με την αγωνία της… βελόνας και με το άγχος να κλείσει το Αγροτικό χωρίς να καταφέρει το κόμμα να καρπωθεί κάτι, παρά τους υψηλούς τόνους που επέλεξε ο αρχηγός τους και την πλήρη κάλυψη των αγροτοσυνδικαλιστών που βρέθηκαν στα μπλόκα απειλώντας την κυβέρνηση, ταλαιπωρώντας τους πολίτες και προκαλώντας τεράστια προβλήματα στην οικονομία και στο εμπόριο.
Δεν είναι λίγα τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που εκτιμούν ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης με τη στάση του απομακρύνθηκε ακόμη περισσότερο από το κέντρο ενώ δεν λείπουν και αυτοί που μιλούν για οριστική ρήξη με έναν χώρο στον οποίο το κόμμα κυριαρχούσε τις προηγούμενες δεκαετίες.
Το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη εμφανίσθηκε –όπως και στην περίπτωση της εργαλειοποίησης της τραγωδίας των Τεμπών– να καλύπτει πλήρως τις ακραίες αντιδράσεις ορισμένων αγροτών και του συνόλου σχεδόν των αγροτοσυνδικαλιστών που έφτασαν να κλείνουν και τα τελωνεία της χώρας.
Η πολιτική κάλυψη που προσφέρει το κόμμα της –έστω και από σπόντα– αξιωματικής αντιπολίτευσης και η ρητορική του λαϊκισμού και της καταστροφολογίας που επελέγη και γι’ αυτό το ζήτημα κόβει τους δεσμούς με έναν χώρο που εκπροσωπεί αυτούς που ο ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα κόμματα της Αριστεράς αποκαλούν «κυρ Παντελήδες», αλλά είναι ο χώρος που δημιουργεί συνθήκες κυβερνησιμότητας.
Το 2025 φεύγει με το ΠΑΣΟΚ να παραμένει κολλημένο σε ποσοστά τα οποία με δυσκολία φτάνουν στο 14% στην εκτίμηση ψήφου παρά τη συμμετοχή του κόμματος στο σόου που έστησε η Ζωή Κωνσταντοπούλου στην Εξεταστική για τον ΟΠΕΚΕΠΕ αλλά και το χάιδεμα των αγροτών που βρίσκονται στα μπλόκα.
Τα ίδια τα στελέχη της Χαριλάου Τρικούπη είναι αυτά που υποστηρίζουν στις μεταξύ τους συνομιλίες ότι η αδυναμία του ΠΑΣΟΚ να εκφράσει τον έναν εκ των δύο πόλων του πολιτικού σκηνικού είναι και η βασική αιτία της συζήτησης για νέα κόμματα όπως αυτό που φέρεται να ετοιμάζει ο Αλέξης Τσίπρας αλλά και αυτό που σκέφτεται η Μαρία Καρυστιανού.
Το πρόβλημα εντοπίζεται στο γεγονός ότι η τακτική του Νίκου Ανδρουλάκη δεν ανταποκρίνεται σε κόμμα εξουσίας αλλά σε κόμμα διαμαρτυρίας. Οδηγεί σε λογικές συλλογικοτήτων επενδύοντας σε ένα εν δυνάμει κοινό που όμως επιλέγει τα αυθεντικά κόμματα που εκφράζουν την όποια οργή καταγράφεται και συντηρείται από ορισμένα μέσα ενημέρωσης.
Αξίζει να σημειωθεί πάντως ότι όλο και λιγοστεύουν αυτοί που αισιοδοξούν για καλύτερη πορεία εντός του 2026.
