Η Λιβύη κατέθεσε στον ΟΗΕ έναν χάρτη που δεν ανήκει στη γεωγραφία αλλά στη φαντασία. Ένα χαρτί που επιχειρεί να διαγράψει την ελληνική υφαλοκρηπίδα νότια της Κρήτης και να αναβιώσει το τουρκολιβυκό μνημόνιο του 2019 - ένα νομικό εγχείρημα που δεν αναγνωρίστηκε ποτέ από τη διεθνή κοινότητα. Πίσω από αυτές τις γραμμές κρύβεται, για άλλη μια φορά, η Άγκυρα - με άλλο πρόσωπο, αλλά το ίδιο σχέδιο.
Η απάντηση της Ελλάδας ήταν η μόνη που ταιριάζει σε μια χώρα που γνωρίζει το βάρος της ιστορίας της και την ισχύ των συμμαχιών της: ψύχραιμη, νομικά τεκμηριωμένη και διπλωματικά αποτελεσματική. Ο υπουργός Εξωτερικών, Γιώργος Γεραπετρίτης, εκπροσωπώντας μια κυβέρνηση που έχει αποδείξει πως μπορεί να μιλά και να ακούγεται, ξεκίνησε μια σειρά επαφών που υπηρετούν την ουσία και όχι την επικοινωνία. Η Ελλάδα, όπως ακριβώς έκανε με την οριοθέτηση ΑΟΖ με την Αίγυπτο το 2020, δεν περιμένει τις εξελίξεις· τις προκαλεί.
Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας επιλέγει τον δρόμο της διεθνούς νομιμότητας. Όχι από αδυναμία, αλλά από θέση ισχύος. Γιατί η χώρα, που χτίζει στρατηγικές συνεργασίες με τη Ρώμη, το Κάιρο, το Παρίσι και την Ουάσινγκτον, δεν έχει ανάγκη να σηκώσει τον τόνο· της αρκεί η υπογραφή της.
Και όσοι επιμένουν να φτιάχνουν χάρτες χωρίς να υπολογίζουν την Κρήτη, δεν κάνουν απλώς λάθος. Κάνουν πολιτική σε λάθος αιώνα.
Η Ελλάδα του 2025 έχει φωνή, επιρροή και σχέδιο. Δεν είναι τυχαίο ότι η χώρα μας επιλέγει να απαντά με νηφαλιότητα και στρατηγικό σχεδιασμό σε ρηματικές διακοινώσεις που προέρχονται από χώρες που περνούν περιόδους εσωτερικής ανασφάλειας και αναδιοργάνωσης. Στέκεται αποφασιστικά σε μια Μεσόγειο που πρέπει να είναι ειρηνική και σταθερή, μακριά από μονομερείς διεκδικήσεις και αδιέξοδες προκλήσεις.
Δεν είναι η πρώτη φορά που κάποιοι προσπαθούν να σβήσουν την Ελλάδα από τους χάρτες. Κάθε φορά όμως, η Ιστορία επιβεβαιώνει το ίδιο:
Οι χάρτες αλλάζουν. Η Ελλάδα μένει.
