Είναι η σκληρή πραγματικότητα ότι ως κοινωνία έχουμε κουραστεί να μετράμε στάχτες. Κάθε καλοκαίρι, κάθε φλόγα, κάθε εικόνα καταστροφής μάς θυμίζει ότι η κλιματική κρίση δεν είναι απειλή μελλοντική, αλλά βρίσκεται έξω από τα σπίτια μας. Και μέσα σε αυτό το τοπίο, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας δεν παριστάνει τον θεατή, παρεμβαίνει, οργανώνει, ενισχύει και προσπαθεί να προβλέψει.
Πλέον, η Πολιτική Προστασία δουλεύει διαφορετικά, όχι επικοινωνιακά αλλά πρακτικά. Το 84,3% των πυρκαγιών ελέγχθηκε πριν ξεπεράσει τα 10 στρέμματα. Αν το όριο ανέβει στα 100 στρέμματα, το ποσοστό φτάνει στο 97%. Αυτό δεν είναι απλή στατιστική. Είναι ο ορισμός της αποτελεσματικότητας. Και δεν σταματά εκεί, ο μέσος χρόνος από την εκδήλωση μέχρι την πρώτη αντίδραση είναι 14 λεπτά και 12 δευτερόλεπτα. Για πρώτη φορά, η χώρα δείχνει να μπορεί πραγματικά να προλαβαίνει, όχι απλώς να σβήνει.
Αυτή η εικόνα δεν προέκυψε, έτσι τυχαία. Είναι αποτέλεσμα επενδύσεων, νέων μέσων, εκπαίδευσης, αεροπορικής ενίσχυσης, αναδιάρθρωσης του μηχανισμού και όλα αυτά τα μέτρα είναι αποφάσεις μιας κυβέρνησης που δεν κάνει διαπραγματεύσεις στην προστασία της ζωής και του φυσικού πλούτου.
Όμως εδώ αρχίζει η δύσκολη αλήθεια, το κράτος από την μία μπορεί να κάνει πολλά, αλλά δεν μπορεί να τα κάνει όλα. Η πλειονότητα των πυρκαγιών προκύπτει από ανθρώπινες πρακτικές. Από τα «συνηθισμένα λάθη», απο αμέλεια και από την κουλτούρα ότι «έτσι τα κάναμε πάντα».
Η ευθύνη λοιπόν είναι και δική μας. Είναι υποχρέωση μας, και εάν θέλουμε μία χώρα χωρίς καμένα, δεν θα την αποκτήσουμε με προσευχές και hashtags. Θα την αποκτήσουμε με αλλαγή νοοτροπίας. Με προσοχή, με σεβασμό, με ενημέρωση. Με το να δούμε ότι η φωτιά δεν είναι μόνο ένα ζήτημα «του κράτους». Είναι υπόθεση όλων.
Η Ελλάδα δεν αντέχει άλλη απώλεια πρασίνου. Δεν αντέχει άλλη στάχτη. Δεν αντέχει να βλέπει το μέλλον να καίγεται. Και γι’ αυτό, σήμερα περισσότερο από ποτέ, χρειάζεται πολιτική σοβαρότητα και κοινωνική συνευθύνη. Η κυβέρνηση κάνει τη δουλειά της. Εμείς;
Αν πραγματικά θέλουμε μια Ελλάδα που δεν θα μυρίζει καμένο κάθε Αύγουστο, πρέπει να το αποφασίσουμε όλοι μαζί. Όχι στα λόγια. Στην πράξη. Γιατί η φωτιά δεν περιμένει. Κι εμείς δεν έχουμε άλλα περιθώρια.
