Οταν η λεκτική βία που είναι διάχυτη στα κοινωνικά δίκτυα, αλλά και σε πολλές των περιπτώσεων στην αίθουσα της Βουλής, από σύνθημα μετατρέπεται σε γεγονός, και οι εγκέφαλοι των ανεγκέφαλων δίνουν το σήμα στο δάκτυλο να τραβήξει τη σκανδάλη, τότε ακόμα και τραγούδια με ιδιαίτερο συμβολισμό όπως το «Bella Ciao», που ήταν χαραγμένο σε μία από τις σφαίρες που είχαν στόχο τον συντηρητικό Αμερικανό ακτιβιστή, παίρνουν τη μορφή μιας ειδεχθούς πολιτικής δολοφονίας.
Εκείνοι που σήμερα δημιουργούν συμμετρίες μεταξύ της βίας των λέξεων και της βίας των πράξεων, αναζητώντας ιδεολογικό άλλοθι προκειμένου να στρατολογήσουν όσο περισσότερους γίνεται «μαχητές» της ελευθερίας που θα σκοτώνουν στο όνομα της δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης, είναι ο ορισμός του φασίστα όπως κάποτε τον οριοθέτησε ο Πιερ Πάολο Παζολίνι: «Ο φασισμός των αντιφασιστών».
Όλων αυτών που συντηρούν την εχθροπάθεια και τροφοδοτούν την αύξηση της βίας σε όσους εκφράζουν διαφορετικές απόψεις από τις δικές τους.
Όλοι αυτοί οι υπέρμαχοι της ελευθερίας, ψευτοπροοδευτικοί και ψευτοδημοκράτες που υποβαθμίζουν τις πράξεις των... ιδεολογικών δολοφόνων.
Αλλά οι ψεύτικοι υποστηρικτές της ελευθερίας, σε μια φυσικά διαφορετική κλίμακα, είναι επίσης και όλοι εκείνοι που χωρίς να το συνειδητοποιούν (;) αποκαλύπτουν το πραγματικό τους πρόσωπο.
